Pokhara & Jomsom Trekking
Naar Pokhara
Op 6 november stonden we vroeg op voor de busrit naar Pokhara. Deze busrit hebben we twee jaar geleden ook al een keer gemaakt, maar toen was het vrij bewolkt. Deze keer hadden we meer geluk. De 7 uur durende rit (over slechts 200 km!), voerde ons over een schitterende weg langs rivierdalen, met prachtige rijstterrassen, mooie groene bergen met o.a. bananenbomen, bamboe en leuke knusse dorpjes met houten of golfplaten huisjes en op de achtergrond het betoverende gezicht van de witte pieken van de Himalaya met toppen tot boven de 8000 meter. Prachtig.
Om een uur of 15:00 kwamen we aan in Pokhara en waren daarmee meteen weer in de zomer beland. Strakblauwe lucht en temperaturen van boven de 30 graden. Heerlijk om even bij te komen en te genieten van de rust aan het Fewa meer, met ook hier uitzicht op prachtige groene bergen met rijstterrassen en daarachter de nog hogere witte bergen.
Pokhara heeft in de recente geschiedenis een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. In 1952 landde het eerste vliegtuig in Pokhara. Op dat moment was het wiel nog niet in gebruik in deze regio. 6 jaar later werd de eerste auto ook ingevlogen, omdat er toen nog steeds geen weg vanuit India of Kathmandu naar Pokhara liep. Nog steeds zijn grote gebieden ten noordwesten van deze stad alleen te voet bereikbaar. Nadat in de jaren zeventig wel wegverbindingen met Kathmandu en India waren gerealiseerd begon de snelle ontwikkeling van de stad, die nu één van de grootste en modernste van Nepal is. Het echte centrum is vrij onaantrekkelijk, gewoon een grote industriestad, maar aan de oevers van het Fewa meer en de wijken in die omgeving heerst een serene rust en iedereen lijkt ontspannen te zijn en absoluut geen haast te hebben. De weinige auto’s en motoren die er rijden, gaan in een slakkengang voorbij en maken daarbij nauwelijks geluid. Wat een verschil met Kathmandu!
In dit Lakeside gebied vind je vele kleine toeristenhotels tussen gewone huizen met aangrenzende akkertjes en bij vele huizen vind je ook stallen met koeien, geiten, kippen etc.
We hebben hier eerst een paar dagen gerelaxed, een beetje aan het meer gezeten, boeken gelezen, langs het meer gefietst en informatie over trekkingen ingewonnen. Daarnaast hebben we het Jyoti Jobtraining Centrum bezocht. In dit centrum wordt aan kansarme wees- of straatkinderen of kinderen van extreem arme ouders de mogelijkheid geboden om toch onderwijs te genieten en een vak te leren. Naast de “normale” schoolvakken als bijv, Nepalees, Engels, wiskunde, etc. wordt er ook les gegeven om de kinderen te kunnen opleiden tot loodgieter, elektricien, secretaresse, administratief medewerker of kapper/schoonheidsspecialist. Voor meer informatie zie www.childwelfarescheme.org.
Vlucht naar Jomsom
Nadat we voldoende informatie m.b.t. trekkingen in het Annapurna gebergte hadden ingewonnen, besloten we om de Jomsom trekking te gaan maken met daaraan vast het kleine stukje doorlopen naar Muktinath. Het plan was om vanuit Pokhara naar Jomson te vliegen en dan terug te lopen. Voor circa 45 euro word je in een dik kwartier tussen de Himalaya pieken door naar Jomson gebracht wat op bijna 3.000 meter hoogte ligt. Dat scheelt natuurlijk een hele klimpartij en veel tijd, want meer dan 7 á 8 dagen wilden we eigenlijk niet lopen.
Woensdag 10 november vroeg op voor de vlucht naar Jomsom. Aangezien het minivliegtuigje puur op zicht en dus zonder radar naar Jomson vliegt, moet het wel helder weer zijn. Dat leek van te voren geen probleem, want het was al 4 dagen zeer helder weer, maar op deze ochtend was het zwaar bewolkt. We vreesden dat de vlucht niet door zou gaan. De eigenaar van het guesthouse belde met het vliegveld en daar wist men ook nog niet of de vlucht wel door zou gaan. Een half uur later belden mensen van het vliegveld echter terug (wat een service) dat de vlucht toch doorging.
De vliegende minibus bracht ons in een prachtige vlucht door de diepste kloof van de wereld (de bergen Annapurna I – 8100 meter en Dhaulagiri – ruim 7000 meter links en rechts en onder je de rivier Kali Gandaki op slechts 1000 meter). We zaten helemaal voorin, dus hadden aan 3 kanten een schitterend uitzicht op de witte Himalaya pieken.
Van Jomsom naar Kagbeni
15 minuten later stonden we in het koude Jomson, een wereld van verschil met het bijna tropische Pokhara. We hadden door de temperatuur en de witte pieken meteen een beetje het wintersportgevoel.
De eerste dag liepen we door de rivierbedding van de Kali Gandaki naar Kagbeni. Een kaal en rotsachtig landschap. Kagbeni is een leuk klein plaatsje in Mustang dat al behoorlijk op Tibetaanse dorpjes lijkt. In de loop van de dag steekt er een harde wind op die hier elke dag vanuit dezelfde richting en op dezelfde tijd begint te waaien.
Aan de noordkant van Kagbeni staat ineens een stopbord voor toeristen. Die mogen hier niet verder het “Upper Mustang” gebied in, tenzij ze een trekkingpermit kopen van $700 voor slechts 10 dagen. Dit is om de natuur maar vooral de cultuur van dit gebied te beschermen tegen de negatieve impact die toerisme kennelijk altijd op deze 2 zaken heeft.
In Kagbeni bezoeken we een oud klooster met hele aardig monniken. Nadat we een tijdje met veel interesse met de leider van het klooster hebben gepraat, wordt Arno uitgenodigd om een bidritueel bij te wonen in een klein kamertje bovenin het klooster. Vrouwen mogen hier helaas niet bij zijn.
Om half zes is het donker en wordt het snel erg koud, dus we kruipen in de “woonkamer” van het guesthouse samen bij de andere trekkers. We moeten hier heel even aan wennen, want in dit guesthouse zitten al bijna net zoveel toeristen als dat we tijdens onze vorige trekking in een week tijd hebben gezien. De populariteit van deze trekking heeft dus zijn voor- en nadelen. Aan de ene kant lijkt het wat minder speciaal, aan de andere kant zijn de voorzieningen veel beter en ontmoet je elke dag weer nieuwe mensen met leuke interessante reis-, trekking- en levensverhalen en krijg je ’s avonds bij het vuur in het guesthouse een soort van knus gezellig wintersportsfeertje, waarbij de ervaringen van de laatste dagen worden uitgewisseld.
Kagbeni – Muktinath
De volgende dag laten we onze spullen achter in Kagbeni en lopen we naar Muktinath op 3800 meter, waar een belangrijk klooster ligt voor zowel Boeddhisten als Hindoes. Er komen hier vele pelgrims o.a. naar de eeuwige vlam die hier in een tempel boven een borrelend waterbronnetje brandt. Deze vlam zou door Boeddha of Vishnu zelf zijn aangestoken. Voor de ongelovigen is het niet meer dan een klein natuurlijk gasvlammetje op een mooie plek.
Onderweg komen we een zekere Marko tegen met zijn Nepalese gids. Deze gids meent ons te herkennen. Nu hoor je dit regelmatig in Nepal en dan is dat altijd een goedkope methode om een verkoopgesprek te beginnen, maar deze keer blijkt het echt waar te zijn. De jongen werkte 2 jaar geleden in een guesthouse in Kathmandu waar wij toen verbleven. Inmiddels is hij trekkingguide geworden. We lopen een tijdje met hem op en praten een beetje bij.
Onze porter en deze gids liggen elkaar kennelijk niet zo en achter elkaars rug om begint er een soort moddergooierij over elkaar. De gids zou zowel ’s avonds als ’s ochtends vroeg te veel drinken, onze porter zou onbetrouwbaar zijn en stelen. Dit roddelen is trouwens een vervelende gewoonte van gidsen en porters wat later die week nog enkele malen zou voorkomen en wat we ook van andere trekkers en eigenaren van guesthouses horen. Hiermee bevorderen ze het plezier van hun klanten in ieder geval niet. Heel vreemd.
De lange weg terug naar Kagbeni is eigenlijk iets te veel van het goede voor de 2e dag en we komen beide met vrij pijnlijke voeten aan in het guesthouse.
Jomson – Tukuche
De derde dag lopen van weer door de rivierbedding via Jomson naar Tukuche. Onderweg komen we vele karavanen van muilezels tegen. Deze karavanen zijn de belangrijkste middelen om de diverse dorpjes in de bergen van voorraden te voorzien en handelswaar naar beneden te vervoeren. Een vrolijke gezicht. Vooral de voorste ezels zien er prachtig uitgedost uit en meestal hoor je ze al van verre aankomen door het vrolijke geklingel van de bellen om hun nek.
In Tukuche woont een Nederlander die samen met zijn Nepalese vrouw het High Plains Inn guesthouse runt. Hier hebben ze naast heerlijke Nepalese gerechten ook o.a. appelkruimeltaart, Douwe Egberts koffie en wortelstampot. Aan de appeltaart hebben wij ons uiteraard ook even tegoed gedaan.
Het Tihar festival is inmiddels in volle gang. Dit is een meerdaagsfestival met vele rituelen. Op de ene dag worden bijv de honden vereert, op een volgende de koeien. Op de laatste dagen wordt er veel gedanst en gezongen en gaan kinderen langs de deuren om met gezang geld op te halen. Ook worden de huizen en straten versierd en op de laatste avond worden er overal kaarsjes ontstoken. Onze drager/gids krijgt een Bhai tika van de eigenaresse van een guesthouse.
Tukuche – Tatopani
In de twee dagen daarna lopen we van verder naar Tatopani, wat letterlijk heet water betekent. Hier vind je direct naast de rivier waarin ijskoud water uit de bergen stroomt ook heetwaterbronnen. Uiteraard gunnen we onze vermoeide benen een zeer uitgebreid warmwater bad. Tussendoor nemen we af en toe een duik in de ijskoude rivier: heerlijk !
Na vijf dagen lopen, wordt het duidelijk dat de 2e dag naar Muktinath een aardige aanslag op de benen is geweest. Vooral Arno heeft zware last. Zijn trekkingschoenen veroorzaken hevig pijnen aan zijn achillespees waardoor ie al 2 dagen op slippers loopt en ook genoodzaakt is de rest van de trekking hierop uit te lopen. Nou ja, de meeste Nepalezen lopen ook op slippers, dus wat dat betreft passen we ons uitstekend aan.
Tatopani – Ghorepani
De zesde dag gaat nagenoeg alleen maar omhoog van Tatopani op circa 1000 meter naar Ghorepani op circa 2800 meter. Wederom een prachtige wandeling. Ghorepani wordt eigenlijk altijd in een adem genoemd met Poon Hill en de Maoïsten. Poon Hill is de bekende heuvel waar je met zonsopgang een prachtig uitzicht op de Himalaya toppen zou moeten hebben, die je voor je gevoel bijna kan aanraken. “Zou moeten hebben”, want als we de volgende ochtend om vijf uur in het donker de laatste 400 meter omhoog afleggen, lijkt het aardig mistig. Helaas lopen we niet door de wolken heen en toen het boven licht was geworden, bleek het zicht inderdaad nog geen 100 meter en zagen we in gezelschap van circa 150 andere trekkers alleen één grote grijze massa. Gelukkig hadden we in de dagen ervoor alleen maar mooi weer gehad en al heel veel mooie bergtoppen gezien.
Tot voor kort was Ghorepani ook bekend om de aanwezigheid van de Maoïstische rebellen die van trekkers een financiële bijdrage eisen. Echter, in de voorgaande dagen horen we dat er net een flink aantal rebellen zijn opgepakt en dat het regeringsleger weer een beetje de baas wordt in het gebied. De ene dag laten de maoïsten zich nog wel zien, de andere niet. Wij hebben geluk en treffen ze niet. We hadden ook weinig zin om een bijdrage te leveren aan hun gewelddadige opstand.
Na het ontbijt beginnen we aan de lange afdeling naar Naya Phul. Een eindeloze wandeling die door het mindere weer helaas ook niet zo heel mooi is. Na een aantal uren krijgen we wel eindelijk een beetje de Nepalese schwung te pakken en huppelen naar omstandigheden redelijk makkelijk naar beneden.
Rennende os
In het dorpje Tikhedhunga krijgen we nog even aardig de schrik in de benen als er achter ons een os met grote horens door het zeer smalle straatje sprint. Susanne hoorde hem gelukkig op tijd aankomen, sprong opzij en waarschuwde Arno en de porter, die beide zonder nadenken of omkijken tegen de huisjes aanspringen. Arno wordt nog net door het beest geschampt, maar het loopt goed af. Kort na de os verschijnt er een man te paard die veel te hard door het straatje rijdend de os had opgejaagd. Arno geeft hem een kleine por om hem tot een lagere snelheid te bewegen en de porter is helemaal woedend vanwege het feit dat de man mensen in gevaar brengt. Verderop in het dorp komen we hem weer tegen. De man is laaiend omdat Arno hem zou hebben “geboxt” en wil verder niets weten van zijn eigen fout. De dorpsbewoners kennen de man kennen al beter en geloven zijn verhaal niet. Wij worden gemaand om door te lopen terwijl onze porter achterbleef. Aangezien het ongeveer tien tegen éen is, zien we dit niet zo zitten, maar als ze nogmaals aandringen en ook de porter zelf zegt dat het allemaal goed komt, lopen we maar door. Een kwartiertje later heeft ie ons weer ingehaald en vertelt ie dat de dorpsbewoners hem hadden aangespoord om hem twee stokslagen te geven en daarmee de zaak als afgehandeld te beschouwen.
De tocht naar Naya Phul duurt veel langer dan verwacht en ondanks het hoge tempo dat we ’s middags hanteren, komen we na 12 uur wandelen pas tegen het donker in Naya Phul aan, waar we de bus terug naar Pokhara nemen.
Terug in Pokhara en door naar Kathmandu
In Pokhara hebben we nog 3 dagen om lekker te relaxen.
Helaas is het niet meer zo’n heel mooi weer als voor de trekking, maar nog steeds een graadje of 25. We brengen nog een bezoek aan het Tibetaanse schooltje waar Jaap, één van de vrijwilligers van Cross Borders, de Engelse leraar zou moeten begeleiden. Helaas is er tijdelijk geen leraar, dus moet ie de lessen zelf verzorgen wat ie zonder enige leservaring overigens zeer goed doet.
Op zaterdag rijden we tussen twee meerdaagse stakingen in terug naar Kathmandu, waar het qua aantal toeristen fors rustiger is geworden in 2 weken tijd.
Terug in Kathmandu hebben we de dagelijkse gang van zaken, o.a. werken, computerlessen in het kinderhuis en de salsalessen, weer opgepakt. Het is vooral weer erg leuk om naar het kinderhuis te gaan en daar de computerlessen te verzorgen.
Het zal waarschijnlijk wel duidelijk zijn dat we het ontzettend naar ons zin hebben hier in Nepal. We hebben deze week dan ook een optie genomen op nieuwe tickets en gaan nagenoeg zeker half januari weer terug naar Nepal tot begin juni. Dan komen we sowieso weer terug voor een leuk zomertje Nederland, want in Nepal en Noord India is het vanwege de moesson dan toch niet om uit te houden.
