Tilicho Lake trekking, Nepal

Kort na thuiskomst in Nederland zou Susanne direct voor 3 weken met haar vader naar Cuba gaan. Hierop besloot Arno nog een paar weken extra in Nepal te blijven en deze o.a. te gebruiken om samen met 2 Nepalese vrienden en een vriendin van één van hun de minder gangbare Tilicho Lake trekking met oversteek van de Mesokunta pas naar Jomsom te maken. Hiervoor is het noodzakelijk om als onderdeel van de trekking een 4 a 5 daagse camping trekking van Manang naar Jomsom te maken en op een hoogte van 4900 meter te kamperen.
Het oorspronkelijke plan was om 18 mei te vertrekken, maar wegens werkverplichtingen van de anderen werd dit vervroegd naar 10 mei, wat ook de dag van vertrek van Susanne was. Niet echt heel handig, want dan kon Arno haar niet naar het vliegveld brengen wat i.v.m. bagage en overgewicht zaken wel zo handig was geweest.
Zes dagen voor vertrek werd ik echter door Sangeeta gebeld dat we de volgende dag nog even bij elkaar moeten komen.
Het blijkt dat Santosh bij zijn voorbereiding voor de trekking te overijverig is geweest in de sportschool en flinke blessures aan elleboog en knie heeft opgelopen. Een vrij contra-productieve bezigheid dus. De arts in het ziekenhuis heeft hem 3 weken volledige rust voorgeschreven. Maar Santosh legt zich daar niet bij neer. Hij gaat diezelfde middag nog naar een andere, goed aangeschreven, arts voor een second opinion. De oorspronkelijke vertrekdatum van 10 mei lijkt onhaalbaar en daarmee moet de vriendin van Santosh afhaken, daar die dringende werkverplichtingen heeft. Als Santosh niet op tijd fit is, blijven Sangeeta en ik over, maar het trekkingburo wil de tour niet voor 2 personen organiseren. Een aparte ontwikkeling, zeker gezien het feit dat ik mijn vlucht heb verzet en omgeboekt via Delhi speciaal om deze trekking te kunnen maken. Maar goed, gewoon afwachten en flexibel zijn. Dat laatste is sowieso vereiste nummer 1 in Nepal.
De arts van Santosh geeft hem gelukkig een kans en een Japanse masseuse moet hem op tijd klaarstomen zodat we op 17 mei daadwerkelijk kunnen vertrekken. Op 14 mei zou Santosh definitief de beslissing nemen.

Vertrek Susanne
Ondertussen zwaai ik op 10 mei ’s avonds Susanne uit die met een lelijke open wond op haar been en flinke rugpijn vrij gehavend aan de terugreis begint. Een terugreis die via Wenen supersnel zou moeten gaan, maar helaas loopt ze grote vertraging op door het missen van de aansluiting in Wenen.
Het is vreemd om na zoveel maanden (eigenlijk al 3 jaar) bijna non-stop samen te zijn elkaar ineens relatief lang niet te zien, waarbij elke vorm van directe communicatie tussen iemand in een remote trekkinggebied in Nepal en iemand “en route” in Cuba nagenoeg onmogelijk is.

Tilicho trekking kan doorgaan
Santosh’ Japanse wondermasseuse verricht inderdaad wonderen en op 14 mei geeft ie aan dat de trekking wat hem betreft door kan gaan. Op 17 mei verzamelen we om 8:30 uur bij het trekkingburo en niet op het achterlijke tijdstip van 06:00 uur zoals de agent graag wil, maar waar tegen wij fel protesteerden. Santosh’ knie en elleboog zitten volledig ingezwachteld. Hij ziet er eerder uit als of ie net gewond is teruggekeerd van een trekking dan dat ie fris aan het begin van een avontuur staat. Vanaf het trekkingburo gaan we naar het Gongabu-busstation. Uiteindelijk vertrokken we daar pas tegen 10:00 uur met de microbus naar Besi Sahar, waar we iets van 16:00 uur aankwamen.
Hier regelt de gids een extra porter en namen we een propvolle local bus naar Bhulbhule via een enorme slechte weg. Na circa anderhalf uur volledig door elkaar geschud te zijn en nauwelijks sneller vooruitkwamen dan lopend het geval zou zijn geweest, arriveerden we in Bulbhule. Hier bleek dat onze gids een oud trekkingplan bij zich had en niet ons later besproken plan, waarin we dezelfde dag nog een korte trek zouden maken. De staf was hier niet op voorbereid en moest nog inkopen doen en voorbereidingen treffen in Bhulbhule.
We spendeerden de nacht in een eenvoudige lodge waar we gezelschap kregen van enorme spinnen, kakkerlakken en andere grote insecten. Rond middernacht begon het te onweren en te regenen wat een enorm kabaal maakte op de golfplaten daken. De regen zou tot circa 9:00 uur niet meer ophouden, waardoor we flink later vertrokken dan gepland en nog iets meer achterstand opliepen op ons schema. Een schema dat vanwege werkverplichtingen van Santosh en Sangeeta en acclimatisatie-wensen redelijk strak was. Daarnaast was het vanwege Santosh’ knie lastig om langere dagen te maken dan wel sneller te lopen.

Bhulbhule – Bahundanda
We maakten een wandeling door prachtig landschap richting Bahundanda (=Brahmin (=hoogste kaste) top). Vlak voor Bahundanda werden we door een flinke bui overvallen en we snelden de top op om in Anjana restaurant uit te hijgen en van een lunch te genieten. Dit restaurant bleek door een gefrustreerde Zwitser en zijn Nepalese vrouw gerund te worden. Als hij hoort dat de groep gasten uit vijf Nepalezen en een Westerling bestaat, begint ie, net op het moment dat Sangeeta het restaurant instapt, te schelden en te tieren, in de trant van: “5 Nepali guests and 1 foreign tourist, what kind of business is this. Those Nepalis eat like lions and pay hardly anything, better no business than this business” (met name Sangeeta is ernstig beledigd, ik vind de man slechts bijzonder ongeschikt voor zijn werk). Na deze tirade hebben de Zwitser en zijn vrouw evengoed nog de illusie dat we zullen blijven voor de lunch. Uiteraard gaan we op zoek naar een betere gastheer/vrouw. In het Superview & Top of the Town-restaurant vinden we die en genieten we van een heerlijke lunch, een prachtige uitzicht en de rust. Dit laatste wordt plotseling bruut verstoord door het geluid van enorme explosies op korte afstand, waardoor de grond trilt en de ramen beginnen te rammelen. Aan de overkant van de rivier blijkt gewerkt te worden aan de weg van Bhulbhule naar Manang waarvoor hier en daar grote stukken rots uit de weggeruimd moeten worden met behulp van explosieven.
Tijdens deze lunch, maar ook bij vele volgende stops, behandelt Santosh zijn geblesseerde been met een Japans werktuig, waaronder een soort van houten pijp die hij hard over zijn spieren rolt. Ik test ook even wat ie aan het doen is, het proces is behoorlijk pijnlijk. Echter, volgens Santosh’ wonderdokter is het goed voor de doorbloeding en daarmee voor het herstel.

Door naar Syanje
Na de lunch lopen we door naar Syanje. Onderweg worden we wederom door de regen overvallen. Op een gegeven moment toch maar schuilen in een lokaal restaurant, dat afgeladen vol zit met schuilende wegwerkers. Deze mannen zijn in dienst van het bedrijf waaraan de overheid de wegwerkzaamheden heeft uitbesteed. Voor werkdagen van 5 uur ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds ontvangen ze een bedrag van rs120 (circa Euro 1,30) per dag, wat ruim onder het door de overheid vastgesteld minimum ligt. Wanneer ze op een dag als deze vanwege de regen veel minder kunnen doen, wordt hun salaris ook nog eens gewoon gehalveerd.

Van Syanje naar Thanchowk
In de twee daarop volgende dagen lopen we van Syanje, via een overnachting in Tal naar Thanchowk. De route voert nog steeds door mooi landschap, af en toe hebben we wat regen en grote stukken gaan over de weg (in aanleg) naar Manang. Dit laatste maakte de ervaring af en toe wat minder leuk.