Bungamati en Khokana
Streetdance Peace Project
Voor zaterdag 27 november werd het spectaculaire Streetdance Peace Project aangekondigd dat in Thamel in meerdere straten zou plaatsvinden. Voor dit R&B, hiphop, house en trance festival waren o.a. DJ’s uit Engeland en Israel overgekomen. We waren speciaal wat eerder naar het kinderhuis gegaan en hadden de computerlessen een klein beetje ingekort om hier overdag toch wat van mee te kunnen pakken.
Eenmaal aangekomen in Thamel bleek het straatfestival nog iets kleiner uitgevallen dan verwacht. Slechts in 2 straten stonden 2 kleine podia. Wel waren er enkele duizenden mensen op de been. Bij het house/trance-podium werd er bijzonder vreemd gesprongen door enkele tientallen vnl aangeschoten of dronken jongemannen. Bij het R&B/Hiphop podium waren er veel meer dansers op de been en was de sfeer ook veel gemoedelijker. Doch ook hier bestond het publiek voor het overgrote deel uit mannen, waarvan weer een heel groot deel slechts ademloos stond toe te kijken. Dit geeft het geheel toch een beetje een aparte sfeer, vanuit een westers oogpunt althans.
Bungamati / Khokana
Op zondag 28 november zijn we op de fiets naar Bungamati en Khokana gegaan, een soort van tweelingstadjes 10 km ten zuiden van Patan. Dit zijn twee heel leuke oude knusse stadjes die een beetje doen denken aan het toeristische Bhaktapur, maar dan zonder toeristen. We verbaasden ons er over dat er zo dicht bij Kathmandu nog zulke leuke, redelijk ongerepte plaatsjes waren en waanden ons een paar eeuwen terug in de tijd. Op het grote plein in Bungamati hebben we een tijd naar het drukke Nepalese leventje zitten kijken (vele mensen waren bezig met het drogen en verwerken van o.a. de rijstoogst) en gezellig zitten praten met een paar Nepalezen die ons ook wat meer vertelden over de historie van beide stadjes. Zo zou Khokana volgens één van die Nepalezen iets van “scary place” betekenen, daar hier regelmatig mensen werden geofferd. Zij werden dan op een paal boven een van de waterbronnen in de stad gebonden en vervolgens door de gehele bevolking middels steniging om het leven gebracht. Vooral jonge meisjes werden hiervoor gebruikt. Tegenwoordig schijnt de traditie nog steeds in stand gehouden te worden tijdens een festival dat Khokana i.p.v. het Dashain festival viert. Echter, nu worden er geen jonge meisjes maar jonge geitjes gestenigd.
Toto op de foto
De volgende dag hadden we weer een eetafspraakje met Edith en Maarten. Die kwamen terug uit Pokhara waar ze o.a. het schooltje hebben bezocht, waarvoor ze met hun zet “Toto of de foto” actie geld inzamelen. Wij hadden hun ook 3 opdrachten gegeven voor deze leuke inzamelingsactie en ze kwamen even vertellen over hun belevenissen en wat spullen afgeven die wij voor hun mee naar Nederland nemen. Ze zijn namelijk ruim een jaar op reis en een paar kilootjes minder bagage is dan natuurlijk wel prettig.
Feestjes
Aan het einde van die week hadden we een aantal feestjes. Het eerste feestje was van Worldlink, onze internetprovider hier. Dat bedrijf bestond negen (???, reden voor feest) jaar en gaf daarom een groot feest in een van de duurste hotels van Nepal. Aangezien breedband internet hier belachelijk duur is (absoluut gezien 10 keer zo duur en relatief naar gemiddeld inkomen wel 100 a 200 keer zo duur als in Nederland), rukten we met een delegatie van 4 man uit om aan den lijve te ondervinden waarom dat abonnement zo duur is. Ter plekke werd dat dus snel duidelijk toen we zagen, hoorden en proefden hoe groot ze hadden uitgepakt voor dit jubileum. Een lange borrel met het ene hapje en drankje na het andere, gevolgd door een lang concert van Deepak Bajracharya (zeg maar de Marco Borsato van Nepal) tijdens een uitstekend lopend buffet. Volgens Nepalese maatstaven kennelijk een zeer geslaagd feestje die dan ook bekroond werd met de welbekende Nepalese vechtpartij op het einde. Bovenop dit toetje kreeg Susanne ook nog wat slagroom. Bij vertrek bleek haar jas namelijk gestolen. Nou ja, we zullen het maar als dubbele ontwikkelingshulp zien, want we hebben behalve de dief ook een winkeleigenaar blij gemaakt met het kopen van een nieuwe.
Computerlessen
Aan het geven van de computerlessen beleven we nog steeds erg veel plezier. De kinderen zijn nog immer heel leergierig en enthousiast. Met de allerkleinsten (3-5 jaar) hebben we nu de slag gemaakt van echte peuterspelletjes naar eenvoudige reken- en taalspelen. Ons Nepalees is inmiddels ook goed genoeg om hen zelf te kunnen begeleiden en dat gaat beter dan middels de oudere kinderen. Die hebben namelijk volgens goed Nepalees gebruik voortdurend de neiging om alles voor te doen en voor te zeggen. Het is ook bijzonder om te zien hoe aardig die kleintjes al Engels kunnen. De software is namelijk geheel in het Engels en met wat hulp kunnen ze de meeste oefeningen best doen.
Hierdoor kun je duidelijk zien dat de grotere kinderen die pas veel later zijn opgevangen in het kinderhuis een grote leerachterstand hebben van wel enkele jaren en de kleinsten juist eerder voorlopen op hun leeftijdsgenootjes. Een kleintje van 5, Niran, is echt bijzonder slim en bijdehand en probeert voortdurend alles te regelen: de juiste software voor de juiste persoon, stopt de cd’s voor ons in de pc’s en zet de juiste persoon achter de goede pc, dit terwijl het aanzetten van de pc voor sommige 12-jarigen nog steeds moeilijk is. Dit doet hij echt goed en op zo’n komische manier dat we af en toe flink in te lach schieten en moeite hebben om de serieuze leraar te blijven.
Met de twee oudste jongens zijn we nu bezig om met zelfgemaakte oefeningen hen meer thuis te maken in de wereld van Microsoft Word. Dat gaat redelijk, maar we zijn toch nog steeds op zoek naar bruikbaar cursusmateriaal hiervoor.
Bruiloften
Nu de twee grote festivals (Dashain en Tihar) achter de rug zijn, is in Nepal het trouwseizoen begonnen. Aan de lopende band zie je getrouwde stellen door de straten gereden worden en in vele restaurants en hotels vinden trouwfeesten plaats. Ondanks dat het voor vele Nepalese vrouwen het begin van hun tijdperk als knechtje (in de keuken) van de schoonfamilie betekent, wordt er veelal groot uitgepakt. Deze trouwfeesten duren meestal 2 tot 4 dagen en soms zelfs een hele week.
Het weer is ook uitstekend om te trouwen. Het is al zo’n 2 maanden bijna elke dag onbewolkt en een graad of 22 á 25. Men beweert wel eens dat elke dag mooi weer op den duur gaat vervelen. Nou wat ons betreft is dit niet zo, het verveelt nog geen moment en we genieten er nog steeds van (lees; in de pauzes en tijdens fietsen, want we werken uiteraard ook veel).
Sinterklaas
Op 4 december werd er ’s middags Sinterklaas gevierd in het huis van de Nederlandse consul in Nepal. Of liever gezegd in de tuin van de consul, want het was weer heerlijk weer. Een aparte gewaarwording om Nederlandse kindertjes in de schaduw van palmbomen bij Sinterklaas op schoot te zien klimmen. Uiteraard ontbraken lekkernijen als pepernoten en speculaas niet. Veel kinderen hadden ouders van verschillende nationaliteiten en al in meerdere landen gewoond. Het was grappig om te zien hoe ze soepel wisselden tussen Nederlands, Engels en Frans. Sommige spraken maar liefst 5 talen op een leeftijd van een jaar of 10 a 12.
Op 5 december vierden we Sinterklaas met een grote groep vrijwilligers. We dobbelden in een Israëlisch restaurant om kleine (van waarde) kadootjes onder het genot van een hapje en een drankje. Ook waren de pepernoten, speculaas en chocolademunten weer van de partij. Op een gegeven moment werd er ongevraagd een vaag uitziende groene drab geserveerd. Nadat we die eerst teruggezonden hadden naar de keuken, kregen we hem toch weer terug met de mededeling dat het een “complementary service” van de keuken was. Dapper zetten we ons aan deze vage soep uit het midden-oosten. Direct drong de smaak van echte Hollandse snert onze smaakpapillen binnen. In het halfdonker had niemand de soep herkend. Rene Veldt bleek een paar blikken uit Nederland geregeld te hebben voor deze avond. Was heerlijk!
Contact Centrum
Op dinsdag 7 december bezochten we het Contact Centrum van Stichting Veldwerk. Dit is een opvangcentrum van erg arme kinderen die anders hoogstwaarschijnlijk langs de straten zouden zwerven. In het opvangcentrum krijgen ze onderdak, te eten en onderwijs. Linda, ook vrijwilligster van Cross-Borders, geeft hier Engelse les en we wilden naast het Contact Centrum ook eens zien hoe zij dat deed, goed en leuk dus.
salsa-feest
Vrijdag was er een salsa-feest in de dansschool waar we salsa-lesssen volgen. Het was wel eens leuk om naast verder te oefenen ook de Nepalezen met wie we les hebben eens op een andere moment te spreken. Tijdens de lessen kom je natuurlijk amper aan praten toe. Arno maakte met een eigenaar van een softwarebedrijf die ook veel voor Japanse bedrijven werkt een afspraak voor een bedrijfsbezoekje.
Onze leraar Sujan zat op een gegeven moment sip in een hoekje. Toen we informeerden wat er scheelde, kregen we een heel verhaal te horen over een familiedrama. Zijn vader had zijn moeder verlaten voor een ander en nadat zijn vriendinnetje, met wie hij al lang een relatie had, werd uitgehuwelijkt aan een Indier, keerde hij zich af van het Hindoe geloof (waarbinnen waarschijnlijk of hopelijk door foutieve uitleg door de eeuwen heen zich verschrikkelijke hardnekkige en mensonterende (vooral ten aanzien van vrouwen) tradities hebben ontwikkeld). Hij bekeerde zich samen met zijn moeder tot het christendom. Hierdoor werd hij voorgoed door zijn familie verstoten. Nu had ie echter al 3 jaar contact met een Amerikaanse (ook Christen (heel belangrijk)) in Nepal en zij had plotseling voorgesteld om te gaan trouwen, maar hij wist absoluut niet of ie dat moest gaan doen en zat hierover dus erg te dubben. Zij had nog niet zo’n lang geleden haar relatie met een ander beëindigd.
Bij de volgende les een paar dagen later had ie echter al besloten om te gaan trouwen omdat de vrouw bij wie hij woonde ook ging trouwen en hij dus iemand nodig had om voor hem te koken, schoon te maken, etc. Vreemde wereld hier. In februari vind de verlovingsceremonie al plaats en waarschijnlijk mogen wij ook komen bij dit feest.
Een aardige man die altijd in sportieve witte golfkleding kwam dansen, was ineens kaal en was gekleed in een net strak pak. Bleek dat zijn vader een jaar geleden was overleden en het hindoe geloof schrijft dan voor dat de zoon 3 tot 12 maanden lang in witte kleding loopt en aan het einde van de periode tijdens een laatste puja (religieus ritueel) zijn hoofd kaalscheert, op een heel klein plukje na. Daar hij geen traditionele witte kleding aanhad, maar altijd sportieve witte kleding hadden wij er echter nooit iets speciaals achter gezocht. Het was echt een ware metamorfose!
Nogmaals Sinterklaas
Op zondag 12 december vierden we Sinterklaas in het kinderhuis Hamro Niwas, waarbij er ook een echte Sinterklaas en twee zwarte pieten kwamen. Heel erg leuk om te zien hoe die kleine Nepalese kindertjes zo vol overgave opgaan in dit Nederlandse sprookje en helemaal hysterisch van geluk zijn door hun kado’s en over de grond rollen om pepernoten te verzamelen. Voordat Sint en Piet kwamen hebben ze bijna een uur lang non-stop de enige 2 sinterklaas liedjes (o.a. Sinterklaas kapoentje) gezongen, die ze in vloeiend Nederlands ten gehore brachten.
Inkopen
De laatste dagen zijn we veel inkopen aan het doen. Aangezien we toch weer terugkomen hier, laten we veel spullen hier achter en kunnen we maar liefst 60 kilo goederen meenemen. Iets waar we dankbaar gebruik van maken. Ook voor andere vrijwilligers en reizigers nemen we tassen mee en zelfs vanuit Nederland kregen we verzoekjes om goederen te kopen en mee te nemen. Ook zijn de eerste paar bestellingen om spullen vanuit Nederland naar Nepal te nemen al binnengekomen. Gelukkig hebben we van de manager van het guesthouse voor de laatste week een grotere en luxere (verwarming) kamer gekregen (omdat we zo lang zijn gebleven), anders waren we inmiddels helemaal ingebouwd geweest.
Giften aan goede doelen.
Zoals beloofd zouden we via deze website nog laten weten wat we met het geld en de spullen hebben gedaan die we tijdens onze afscheidsborrel in september hebben gekregen.
De spullen (vnl kleren en verbanden) hebben we meegegeven aan een Nederlander die we hier al meerdere malen hebben gesproken en die regelmatig in meer afgelegen gebieden komt. Hij heeft deze spullen meegenomen naar dorpjes in de bergen, waar de behoeften nog groter zijn dan in Kathmandu en waar er minder hulporganisaties actief zijn.
V.w.b. het geld, leek het ons het verstandigste om dit aan organisaties te geven, die weinig overheadkosten hebben en die zich al uitgebreid hebben verdiept in de achtergronden van bepaalde projecten en de wijze waarop het geld besteed wordt en niet zelf opnieuw het wiel te geven uitvinden. Ook zijn ons inziens investeringen in structurele oplossingen beter dan eenmalige hulp. We hebben het bedrag (zo’n Euro 350) eerst zelf verdubbeld en ook nog eens een organisatie gevonden die dit totaalbedrag nog met 40% ophoogt, zodat de stichtingen Veldwerk en Icfon samen grofweg Euro 1.000,- zullen ontvangen. Wat ons betreft een heel mooi bedrag waar je in Nepal ontzettend veel goede dingen mee kunt doen. Hierbij bedanken we alle gulle gevers nogmaals hartelijk!
Terugvlucht
Maandag 20 december vliegen we naar Amsterdam, waar we dinsdagochtend om een uur of 11 á 12 zullen aankomen en 4 weken zullen blijven alvorens op 17 januari weer terug te gaan naar Kathmandu.
Het zal leuk zijn om iedereen weer te zien in Nederland. Echter, één ding weten we zeker: we gaan Nepal héél erg missen !
