Mountain Flight, terug naar Nederland
De laatste dagen in Kathmandu spendeerden we m.n. aan afscheid nemen, contacten met het reisburo die onze Mount Kailash trip had verzorgd en o.a. een Mountain Flight naar Mount Everest.
We hadden deze week een aantal contacten met het reisburo die de trip naar Mount Kailash had uitgevoerd. Meerdere reisbureaus hadden deze trip uitbesteed aan een derde partij (Adventure Silk Road) die de uiteindelijke organisatie op zich had genomen en dus verantwoordelijk was voor het materiaal waarmee ze ons op pad hadden gestuurd. Omdat alle deelnemers vonden dat ze met het verschaffen van zeer slechte tenten (zonder reserve mee te nemen) wel erg in gebreken waren gebleven, had de hele groep een brief opgesteld met daarin de eis om volgende groepen en het personeel beter te behandelen en ons een vorm van compensatie te geven. Daarbij hadden we besloten dat elke rupee compensatie naar goede doelen in Nepal zou gaan. De managing director en manager van Adventure Silk Road hadden nauwelijks oor voor onze klacht en vonden dat we niet zo moesten zeuren en bleven voortdurend bezig met hun eigen winstberekening. Uiteindelijk na enkele dagen waren ze bereid om het belachelijk lage bedrag van $50 per persoon te betalen, maar alleen aan de mensen die op dat moment nog in Kathmandu waren. Dit waren er nog maar 4 van de 10. Makkelijk wegkomen dus. Ons eigen reisburo was meer voor rede vatbaar en die verhoogde de compensatie naar $200,- per persoon, zodat we samen met één ander uit de groep toch zo’n $500,- binnenhaalden voor het goede doel in Nepal en in ieder geval 2 trekkingburo’s leken te snappen dat een dergelijke handelwijze echt niet door de beugel kan. Het ontvangen bedrag zullen we samen met de van familie en vrienden en eigen bijdrage ontvangen bedragen overmaken naar Stichting Icfon en stichting Veldwerk.
Verder hielden we ons voornamelijk bezig met het doen van inkopen (bleek later dat we veel te veel hadden gekocht) en het nemen van afscheid van vele bekenden. Elke dag vonden er wel een paar “good byes” plaats.
Mountain Flight
Vrijdagochtend moesten we vroeg op (5.00 uur) voor een mountain flight naar Mount Everest. Deze vlucht hadden we kado gekregen van het trekkingburo waar we onze Kailash trip hadden geboekt en waarmee we gaan bekijken of we kunnen samenwerken in het promoten van het toerisme in Nepal. (Bij deze willen we dus even melden dat Nepal een volstrekt veilige vakantiebestemming is 😉 ). De vlucht was prachtig. We hadden natuurlijk al vele bergen gezien, maar de wijze waarop je de Himalaya tijdens zo’n mountain flight ziet, is wel heel erg bijzonder. Je kunt heel dichtbij belangrijke pieken als Lotse, Cho Oyu en natuurlijk Mount Everest (Sagarmatha in het Nepalees). Daarnaast vlieg je laag over besneeuwde bergtoppen, bevroren bergmeren en gletsjers. Echt prachtig.
Afscheid
Na deze traktatie was het ’s middags tijd om naar Hamro Niwas te gaan voor de laatste computerlessen en het afscheid. Arno ging wat eerder weg en kwam nog even een laatste typisch Nepalees tafereel tegen. Een wegafzetting waar alle Nepalezen werden omgeleid. Op één of andere manier heb je als westerling altijd meer mogelijkheden en na wat aandringen mocht ie verder, zodat ie niet flink om hoefde te fietsen. 50 meter verder werd duidelijk wat het probleem was. Midden op straat lag een dode naakte man (uiteraard onafgedekt) en een uitgebreid politie-onderzoek was aan de gang. Niet echt een fraai gezicht, misschien volgende keer toch maar luisteren naar oom agent.
We wilden eigenlijk stilletjes afscheid nemen in Hamro Niwas, want er komen en gaan best veel vrijwilligers en we vonden het niet zo nodig om daar uitgebreid bij stil te staan met kado’s en dergelijke. Echter, de kinderen hadden allemaal verrassingen, lieve woorden en een dansvoorstellling voor ons in petto. Zelf moesten we ook een dansvoorstelling geven en er werd een populaire Nepalese song opgezet. Daar onze Nepalese danskunsten nog niet zo geweldig zijn en we nog steeds een salsa-demo hadden beloofd, redden we ons uit deze situatie door een salsa-dansje op Nepalese muziek te doen. Ze vonden het in ieder geval erg leuk. Na de vertrouwde Dal bhat werd het echt tijd om te gaan en werden we door de oudste jongens nog helemaal begeleid tot aan de grote weg terug naar Chhetrapati.
’s Avonds hadden we nog een afspraak met Santosh in de salsa-bar. Het lijkt er overigens op dat salsa al weer op het punt van uitsterven staat in Nepal. Er komen te weinig mensen naar de lessen en salsa-avonden om het draaiende te houden. Dit komt voornamelijk omdat de close houding van de salsa-dans niet goed bij de Nepalese cultuur past. Mannen vinden het niet ok dat hun vrouwen zo close met andere mannen zijn en omgekeerd vinden vrouwen het ook niet fijn als hun mannen zo met andere vrouwen dansen. Dat heeft dus nog even tijd nodig.
Bij de salsabar ging symbolisch het licht uit voor deze muziek in Nepal en voor ons Nepal-verblijf. Een stroomstoring die de hele avond zou duren. Het paleis (Babar Mahal) werd met kaarslicht verlicht en de salsa bar met een generator, die het na een tijdje ook begaf. Toen was er alleen nog een uurtje muziek op een accu (tot ook die leeg was), terwijl de club met kaarsen werd verlicht, wat wel erg sfeervol was. Voor het eerst speelden ze ook veel tango (komt dat niet uit Argentinie ??, onze volgende bestemming) en vreemd genoeg draaiden ze zelfs 1 Nederlandstalig tango-nummer. Kennelijk “Time to go (further)”.
Overgewicht
De laatste ochtend in Kathmandu hadden we het nog vrij druk met inkopen doen, inpakken, sieraden ophalen, laatste bezoek je aan 1905, fietsen verkopen etc. Beetje gehaast dus. Toen alles ingepakt was en we bij het hotel de boel gingen wegen, bleken we 80 kilo aan normale bagage, naast al superzware handbagage, te hebben. We hadden al 10 kilo (per persoon) extra gekregen van Gulf Air, maar nog eens 20 kilo overgewicht zou wel eens lastig kunnen worden. Gelukkig hadden 8 maanden Nepal ons de juiste contacten opgeleverd om dit probleemloos door de incheckbalie te leiden. De vader van de Nepalees die wij destijds op Schiphol bij de immigratiedienst hadden geholpen werkt op het vliegveld en die loodste ons keurig langs de enorme wachtrij en zonder problemen werden de 4 grote tassen zonder extra kosten ingecheckt. Hij wilde er geeneens “baksheesh” voor aannemen.
Terugreis/-vlucht
In het vliegtuig naar Abu Dhabi zaten vele versgeknipte jonge Nepalezen op weg naar een beter betaalde baan in het Midden-Oosten. Grappig om te zien hoe ze tijdens de eerste vlucht van hun leven zitten te stoeien met hun riemen, tafeltjes en de wc deur. Erg sneu om te zien hoe ze met grote onzekerheid in hun ogen en hele houding op weg gaan om in een volstrekt vreemde wereld meer geld te verdienen voor zichzelf en hun achterblijvende familie. Ook erg ironisch dat ons verblijf in Nepal naast heel veel plezier ons ook economische voordelen opleverde. It’s a strange world.
In Abu Dhabi moesten we sowieso al wachten van 10 uur ’s avonds tot 4 uur ’s ochtends, maar hier kwam nog een uurtje vertraging bij, waardoor we in Londen weinig tijd hadden om ons vliegtuig naar Amsterdam te halen. De medewerkers van Gulf Air en British Airways hadden ons al “opgegeven”, maar wensten ons veel succes. In recordtempo overbrugden we de afstand naar terminal 4 en ons vliegtuig (o.a. door een vanwege brandalarm afgezette vertrekhal) en arriveerden daar terwijl de laatste persoon aan het boarden was. Ze maakten echter bezwaar tegen onze documenten en ondanks dat de deur nog open was, mochten we niet naar binnen en moesten we 3 uur wachten op de volgende vlucht. Heerlijk die flexibiliteit en klantvriendelijkheid in Europa. Goed om weer terug te zijn. We namen maar even een broodje en een kop koffie, die gezamenlijk meer kostten dan een hele dag in Nepal (incl hotel), waarna we onze laatste ponden in een internetmachine gooiden. Het gebruik van internet kostte op Heathrow 80 (!!!) keer zoveel als in Kathmandu en de machine wilde geen enkele gevraagde website vertonen.
3 uur later schudden we en hotsten we in een behoorlijk door turbulentie geteisterd vliegtuig naar Amsterdam (kennelijk om de overgang van Nepal/Tibet) niet al te groot te maken om vervolgens in het grauwe en koude Amsterdam te ontdekken dat de Britten aan bijna 4 uur niet genoeg hadden om te zorgen dat onze bagage ook naar Nederland kwam. Onze 80 kilo bleek nog in zijn geheel in Londen te staan en het is nog onduidelijk wanneer ze bij ons bezorgd worden. Een soort van Nepalees welkom in het zogenaamd goed georganiseerde Europa.
In ieder geval zijn we na een prachtig avontuur van bijna 9 maanden weer gezond en wel in Nederland en gaan we ons opmaken voor een mooie zomer in eigen land.
