Ghandruk Ghorepani Tatopani trekking
Na een salsa-feest op vrijdagavond, moesten we op zaterdag 9 april weer op tijd op voor een vroege lunch bij Sangeeta, die graag een echte Nepalese maaltijd voor ons wilde bereiden. Ze had hiervoor ongeveer 3 uur in de keuken gestaan, maar het resultaat was er ook naar: allerlei heerlijke voorgerechten, één van de beste dal bhat’s die we in Nepal hebben gegeten en voor elke gang een andere alcoholische versnapering. Hoe vervelend. We konden niet al te lang blijven hangen, want ons bezoek landde anderhalf uur eerder dan wij hadden verwacht en we moesten dus op tijd terug naar het guesthouse om onze vrienden en familie (Peter, Guido en Suzan) welkom te heten.
Nauwelijks binnen in het guesthouse kwam het bezoek er al aan. Erg leuk om hen hier in Nepal te zien, maar ergens ook een beetje vreemd: het ene moment zit je bij Nepalezen thuis te eten en nog geen uur later zit je als van ouds te keuvelen met je Nederlandse vrienden die je al een aantal maanden niet meer hebt gezien.
Wij hadden dus ook een paar weken min of meer vakantie genomen en de dagen na de aankomst van Peter, Guido en Suzan zijn we gaan sightseeen in de Kathmandu vallei: uiteraard naar de bekende plekken als Swayambunath, Durbar square, Pashupatinath en Boudhanath. In de laatste plaats bleven we ook overnachten, zodat we de volgende ochtend vroeg (4.45 uur) gewekt konden worden door de monniken en een ochtendgebed van hen konden bijwonen.
Na dat vroege opstaan, gingen we de rest van de dag maar vooral relaxen en Arno ging ’s middags nog even met Suzan naar een Nepalese vriend om sieraden voor haar te laten ontwerpen. Suzan is namelijk bezig met het opstarten van een sieradenbedrijfje waar ze haar zelf ontworpen sieraden zal verkopen.
’s Avonds gingen we met onze Nederlandse salsaklasgenootjes Suzan en Guido naar onze salsa-school in Kathmandu om een extra lesje mee te pakken.
De volgende ochtend moesten we op tijd op, omdat Peter (vanaf hier Peter2, de vriend van Suzan) ons zou komen vergezellen en we vervolgens een leuke fietstocht zouden maken door Patan, Bungamati, Khokana en Chobar kloof. Helaas had Peter2 een forse vertraging. Susanne ging dus vast met Guido en Peter naar Patan en Suzan en Arno bleven achter om op Peter2 te wachten en hen later te ontmoeten in Patan.
Fietstocht en Nepalees Nieuwjaar
De fietstocht naar met name Bungamati en Khokana was ook voor ons weer erg leuk, want tijdens zo’n tweede bezoekje aan deze knusje Newari dorpjes zie je toch weer allerlei dingen die je de eerste keer niet had gezien. Na een lange dag hadden we nog net even tijd om ons op te frissen en door te gaan naar het 5 sterren Yak & Yeti hotel voor een echt Nepalees nieuwjaarsfeest. Toen we binnen kwamen in de enorme statige zaal met allemaal stijf gepositioneerde ronde tafels rondom een kleine dansvloer waar wat klassieke muziek gedraaid werd, voelde het eerst nog even onwennig en waren we erg benieuwd wat de avond zou gaan brengen. Maar al snel werd de klassieke muziek verruild voor een harde disco-dreun en direct kwamen de eerste voetjes al van de vloer. We waren met zijn 6-en de enige westerse gasten tussen allerlei Nepalese families die met hun kinderen van dit nieuwjaars/dinerfeest kwamen genieten. Er werd veel Hindi muziek gedraaid, waarop de Nepalezen uitbundig dansten. Echter, toen Santosh zijn eigen salsa cd liet opzetten, maakten zij een paar nummertjes plaats voor de westerlingen, die na hun salsa-voorstelling op een applaus getrakteerd werden.
Om 12 uur zelf gebeurde er behalve een collectief aftellen verder niet veel en ook buiten in de stad was bijvoorbeeld geen vuurwerk te bekennen. We maakten het maar niet al te laat, want de volgende ochtend stond een vlucht naar Pokhara op het programma.
Naar Pokhara
Misleid door het mooie weer in Kathmandu maakten we toch weer de fout om niet eerst even met het vliegveld te bellen. Daar aangekomen bleek namelijk dat die dag het vliegveld van Pokhara wegens mist gesloten was. Gezien het feit dat Guido, Peter2 en Suzan niet heel veel tijd in Nepal hadden en we nog een trekking van 5 dagen wilden maken, moesten we even snel schakelen en charterden samen met 3 andere toeristen een minibus op het vliegveld (normale bussen gaan alleen ’s ochtends vroeg, dus de eerste volgende ging pas de volgende dag). Het beloofde een gedenkwaardige dag te worden. De jonge chauffeur reed niet heel erg prettig in het kleine minibusje en onderweg kwamen we een aantal gecrashte bussen en vrachtwagens tegen, vervolgens reden we langs een plek waar een motor met bijrijder frontaal tegen een vrachtwagen waren gebotst. Volgens goed Nepalees gebruik, bleven de lichamen van de motorrijders, die dit treffen logischerwijze niet hadden overleefd, nog een tijdje onafgedekt midden op straat liggen. Niet echt een heel prettig gezicht, zeker niet als je zelf nog een paar uur te bussen hebt. Nog geen kwartier later reed onze chauffeur een hond aan (die dit treffen gelukkig wel overleefde, maar wel gewond raakte aan zijn poot) en vonden we het wel eens tijd voor een extra pauze waarbij we onze chauffeur maar even een colaatje gaven om weer een beetje frisser te worden.
Aangekomen in Pokhara wachtte ons een nieuwe onaangename verrassing. Het anders zo aangename Lakeside was onder een dikke, donkere laag wolken bedekt, waardoor het geheel iets onheilspellends had gekregen en nog geen schim van zijn normaal zo’n plezierige atmosfeer had.
De volgende ochtend waren de ergste wolken verdwenen, maar we konden nog steeds niet het hele meer overzien, laat staan dat de prachtige witte Himalaya toppen te zien waren. Bij ons bezoek ontstond enige twijfel of Nepal überhaupt wel over zulke mooie uitzichten beschikte.
Die morgen bereikte ons het vreselijk nieuws uit Kathmandu dat Rene tijdens Nepalees nieuwjaar geprobeerd had een vechtpartij in 1905 te sussen en vervolgens zelf raken klappen had opgelopen en daarmee o.a. een flinke wond aan zijn hoofd had opgelopen die met 40 a 50 hechtingen moest worden dichtgemaakt. Hij zag daardoor wekenlang scheel en is vaak duizelig. In Nepal vonden ze het allemaal niet zo erg, maar een uit Delhi overgevlogen arts wilde hem meteen naar het ziekenhuis in Delhi vervoeren. Echter, daar Rene in het ziekenhuis verbleef, verliep zijn visum en mocht ie het land niet uit. Enfin, heel gedoe, nu is ie eindelijk in Delhi, maar na bijna een week in Delhi in het ziekenhuis te hebben doorgebracht is het nog steeds niet helemaal duidelijk wat er gaat gebeuren. Wellicht moet ie naar Nederland om daar geopereerd te worden.
Ghandruk, Ghorepani, Tatopani trekking
Op 16 april begonnen we aan onze trekking van 5 dagen langs Ghandruk, Tadapani, Ghorepani, Tatopani en terug via Beni. Toen we uit Pokhara vertrokken was het zicht nog steeds niet zo goed, maar onderweg naar Naya Pul, het beginpunt van de trekking, konden we al her en der een witte piek ontwaren. Gaandeweg de trekking werd het zicht steeds beter en op de 4e ochtend op Poon Hill bij Ghorepani was het zicht vrij goed. Op 17 april vierden we in Ghandruk en Tadapani op bescheiden schaal de verjaardag van Susanne, met wat kleine kado’s (niet te zwaar want we moesten alles zelf door de bergen dragen) en een oude appeltaart die we allen voor de helft lieten staan.
In Tadapani werden we midden in de nacht wakker van hard gepraat van onze Australische buurman (de wanden in het guesthouse waren slechts van dun hout). Hij ging helemaal over de zeik, want voelde zich erg beroerd en deze trekking (“easy” volgens de Lonely Planet indeling) vond ie veel te zwaar. Hij snapte niet dat mensen hem hadden aangeraden om deze trekking te maken. Vervolgens barstte ie in snikken uit. Zijn vrouw zei al die tijd niets en moest de volgende dag haar hart luchten bij hun gids, want haar man wilde per se terug en zij per se verder. Uiteindelijk kreeg de man zijn zin en blies het stel de aftocht en ging terug naar beneden.
Op de derde dag tussen Tadapani en Ghorepani werden we, net toen we even lekker zaten uit te rusten, gepasseerd door twee jongens waarvan 1 een flinke verse snee in zijn gezicht had en de ander ook een beetje moeilijk keek. Ze waren ons nauwelijks voorbij of de laatste van de 2 bedacht dat wij westerlingen misschien wel hulp konden bieden. De jongen met snee bleek ook nog iets aan zijn arm te hebben. We hadden de nodige EHBO spullen bij ons en ging dus direct hulpvaardig aan de slag, maar nadat Arno het t-shirt van de jongen had opengeknipt, keek hij in een grote gapende snijwond van het formaat waarvoor onze eenvoudige EHBO kit geen oplossing hadden. We plakten het t-shirt weer dicht, gaven de jongen dus maar wat pijnstillers, een geïmproviseerde mitella (gemaakt van het t-shirt van Susanne) en het advies om direct naar een dokter te gaan. De dichtstbijzijnde dokter was echter nog een uur of 4 lopen. Het verhaal van de jongen was overigens dat ie “zomaar” door wat kwaadwillende jongens van een andere kaste was gestoken en gesneden. De waarheid en de afloop van het dokterbezoek zullen we echter nooit weten.
Noodtoestand opgeheven
Nb het laatste nieuws uit Nepal is dat sinds vrijdagavond 29 april de noodtoestand is opgeheven. Naar verwachting zal op 2 mei het post paid mobiele telefoon verkeer ook gefaseerd weer hervat zal worden. Voor vandaag (1 mei) waren er grote demonstraties aangekondigd, maar voor zover we begrepen en gehoord hebben, heeft dit niet tot problemen geleid.
