Poon Hill, Temal Jatra festival & Koninginnedag
Poon hill
Op dinsdag 19 april stonden we om 4.30 uur op voor een nieuwe poging om de zonsopgang vanaf Poon hill te kunnen aanschouwen. Dit absurd vroege tijdstip was eigenlijk zelfs al iets te laat, want het was al redelijk licht toen we aan de wandeling begonnen en onderweg moesten we regelmatig omkijken om het prachtige kleurenspel aan de oostelijke hemel niet te missen. We hadden dit keer aanzienlijk meer geluk dan de vorige keer toen de omgeving van Poon Hill in een dichte mist was gehuld. Ditmaal was het slechts een beetje heiig, maar het uitzicht op de Himalaya range met onder andere de toppen van meer dan 8.000 meter van Annapurna en Dhaulagiri en nog een aantal van meer dan 7.000 waren vrij goed te zien.
Tatopani
Na dit mooie uitzicht en een lekker ontbijt begon de lange maar mooie afdaling naar Tatopani dat bijna 1.600 meter lager dan Ghorepani ligt en meer dan 2.000 meter lager dan de top van Poon Hill. Aan het einde van deze wandeling werden we op een flinke storm met veel stofwolken en wat regen getrakteerd. Gelukkig waren we al snel in Tatopani en konden we onze spieren in de heetwater bronnen laten ontspannen. Heerlijk, zeker met een wel verdiend biertje erbij.
Toen we de volgende ochtend nog even de laatste spierpijn uit de kuitjes wilden stomen, kregen we er als bonus nog uitzicht op de slachting van een geit langs de rivier bij. Een fraai gezicht vanuit je lekkere warmwaterbadje. De laatste dag van de trekking was verder een makkie. Een mooie wandeling langs de Kali Gandaki naar Raghughat, waar we boven op een jeep konden kruipen om met een prachtige maar hobbelige rit via Galeswor naar Beni te rijden. In Beni prakten we ons met zijn 5-en in een kleine Toyota taxi en lieten ons naar Pokhara rijden, waar we de avond afsloten met een diner met Peter die inmiddels ook vanuit Chitwan in Pokhara was aangekomen.
De volgende ochtend gingen we met Peter en Guido naar een schooltje (Education Center for the helpless and poor children) in Pokhara. Dit is het schooltje waarvoor de eerder genoemde Edith en Maarten tijdens hun wereldreis geld inzamelen (zie ook www.daarheenenweerterug.nl). Wij hebben al eerder geld gegeven aan dit schooltje en gingen nu heen om de kinderen wat (extra?) eten te geven in de vorm van bananen en Parle-G koekjes. Bij snoepgoed hoort natuurlijk ook een tandenborstel, dus sloegen we naast 150 bananen, enkele honderden koekjes ook 150 tandenborstels incl 150 tubetjes tandpasta in. Door de enorme hoeveelheid moesten deze laatste de volgende ochtend worden nageleverd, maar gelukkig bleef Peter een paar uur langer in Pokhara zodat die getuige kon zijn van de uitreiking daarvan, incl de nodige tandenpoetsles. Van de bijna 50 nieuwe leerlingen wist een deel namelijk nog niet wat je met dat kleine vreemde borsteltje moest doen.
Terug in Kathmandu gingen we eerst maar eens kijken hoe het stond met de productie van de sieraad-ontwerpen voor D-jewel. Helaas was nog niet alles gereed, maar op de laatste avond van Suzan in Nepal zou nagenoeg alles klaar zijn.
Voor zaterdag 23 april, de laatste dag van Peter2 en Suzan in Nepal stond een fietstocht met een aantal van de kinderen van Hamro Niwas op het programma. Wegens ziekte van Guido en Suzan moest deze helaas gecanceld worden en besloten we gewoon even naar Bouddha te gaan om daar van de rustige atmosfeer rondom Bouddhanath stoepa te genieten. Hier bleken we een aangename misschatting te maken, want in Bouddha bleek het Temal Jatra festival van het Tamang volk in volle gang, veel muziek, dans en vooral veel mensen. Temal Jatra is een 2 daags festival wat op 23 april in Bouddha werd gevierd en op 24 april bij de stupa van Swayambunath. Tijdens dit festival worden o.a. de overleden familieleden van dit jaar herdacht.
De volgende ochtend stonden we op 6.30 weer bij de deur van het guesthouse om Peter2 en Suzan uit te zwaaien, op dat moment nog onwetend van de bizar lange terugreis vanwege een veel te laat vertrekkend vliegtuig en het missen van de aansluiting in Abu Dhabi. ’s Middags gingen Arno en Guido nog even de rituelen van het Temal Jatra festival bij Swayambunath aanschouwen. Hier was het ongelooflijk druk en bij hun rondje om de stupa hoeft ze bijna niet te lopen, want ze werden vanzelf rondgedragen door de duwende menigte.
De volgende middag vertrok ook Peter weer naar Nederland en bleef alleen Guido nog over. Hij had zijn ticket verlengd tot 9 mei. Na het vertrek van Peter werd het voor ons de hoogste tijd om onze werkzaamheden in het kinderhuis en voor BeOnTop weer eens volledig te gaan oppakken. Op woensdagmiddag was er wel even tijd voor een leuke wandeling met Guido, waarbij we ook even lekker op Durbar Square gingen zitten om gewoon even lekker te kijken naar al wat voorbij komt en een praatje te maken met de daar altijd rondhangende Nepalezen. Hierbij werd we getrakteerd op een leuke puja van een Newari familie die gevolgd werd door een rituele offering van 3 hanen door een Indiaase familie. Deze offering vond echt recht van onze neus plaats en Guido kon het niet nalaten om even te Peteren, ofwel een gedetailleerde foto-reportage te maken van dit ritueel.
De volgende ochtend moesten we al weer op tijd op voor de viering van Koninginnedag in het Summit hotel in Patan. Het is al jarenlang traditie dat de Nederlandse gemeenschap in Nepal hier samen komt om Koninginnedag te vieren met een vrijmarkt, oudhollandse spelletjes (Ezeltje prik, sjoelen etc.) voor de kinderen waarna de dag met een borrel van het Nederlandse consulaat wordt afgesloten. Uiteraard lieten wij dit feestje ook niet aan ons voorbijgaan. Het werd een echte Hollandse middag, met veel oranje, Hollandse temperaturen van slechts 18 a 20 graden en vooral……..regen. Het weer is hier sowieso een beetje in de war. Het regent al bijna een paar weken elke middag, wat wel het voordeel heeft dat het niet zo warm, klam en stoffig is.
De regen mocht gelukkig de pret niet drukken. Op de vrijmarkt kochten we wat kleding, rommel en eten bij stalletjes waarbij de opbrengst voor diverse goede doelen was voor we ons richting de borrel begaven. Het was een gezellige borrel met een overvloed aan Nederlandse hapjes en drankjes (o.a. veel kaas, bitterballen, oranje bitter, jenever, haring en roggebrood) en Nederlandse muziek. Toen de borrel op zijn einde liep, ging het oranje gezelschap nog even naar Kathmandu om de nacht in 2 bars af te sluiten.
Na 2 stevige feestjes moesten we onszelf de volgende dag een beetje bij elkaar rapen want ’s avonds hadden we weer een diner van een vriend van de salsalessen. Zijn bedrijf maakt ook de nieuwe BeOnTop website en we waren uitgenodigd voor een etentje met zijn vrouw. We waren net op tijd weer een beetje helder en hadden een gezellige avond met onze gastheer. Het was een beetje een Pim Fortuyn typje (echter niet zo radicaal) in de zin van dat het een hoger opgeleide succesvolle man was die vanuit hevige frustraties over de wanprestaties van de Nepalese politici ook in de politiek was gegaan. Het politieke leventje stond hem echter helemaal niet aan, dus probeert ie met alle bestaande belemmeringen zich toch maar weer op zijn zakenleven te concentreren. Enfin, in ieder geval voldoende stof voor interessante verhalen. Na het heerlijke eten dat door zijn personeel was klaargemaakt en opgediend, verlieten we zijn prachtige huis om door de redelijk verlaten straten van Kathmandu terug naar huis te fietsen. Her en der zwierven nog jonge kinderen en lagen zwervers en riskja-rijders te slapen. Hoe groot kan het contrast zijn? Na bijna 8 maanden went dat straatbeeld nog steeds niet.
Verder zijn we ons zo langzamerhand een beetje op de terugreis aan het voorbereiden, ofwel we zijn een beetje aan het bekijken wat we in de laatste weken nog per se willen doen. De tijd begint namelijk aardig op te schieten. Op 4 juni vliegen we weer terug naar Amsterdam en van 17 mei tot en met 31 mei gaan we wellicht nog naar Mount Kailash in Tibet.
Het laatste nieuws van René is overigens dat hij op maandagavond vanuit Delhi naar Amsterdam is overgevlogen voor verdere behandeling in een Nederlands ziekenhuis.
——————
Nb het laatste nieuws uit Nepal is dat sinds vrijdagavond 29 april de noodtoestand is opgeheven. Op maandag 2 mei is inderdaad het post paid mobiele telefoon verkeer in de Kathmandu vallei hervat en wordt het leven langzamerhand weer helemaal normaal. Echter, slechts 25% van de circa 200.000 mobieltjes is post-paid. Van de resterende 50.000 mogen er 10.000 niet meer bellen omdat ze zich niet opnieuw geregistreerd hebben en 10.000 mensen mogen niet bellen vanwege “veiligheidsredenen”. Het betreft dan met name politici, mensenrechtenactivisten en journalisten.
