Gokyo Trekking: Gokyo Ri & Tengboche
Beklimming Gokyo-Ri
De volgende ochtend staat de wekker om 3.30 uur (geen typfout), want de beklimming van de Gokyo-Ri (de piek boven het dorpje Gokyo) staat op het programma. Deze klim duurt nog zo’n 2 a 3 uur en de zon komt circa 5.30 uur op en ’s ochtend vroeg heb je de meeste kans op helder weer. Het is echter nog volledig bewolkt dus we stellen ons vertrek nog een uurtje uit. Dan springen we in het schermerdonker via rotsblokken de rivier over en beginnen dan aan de lastige steile klim van 4.750 meter naar 5.350 meter. Door de hoogte kom je echt niet snel meer vooruit. Het is helaas niet heel helder, maar toch zijn er nu en dan prachtige vergezichten. De zon en de wolken lijken een spelletje met elkaar te spelen, waarbij de wolken deze dag mochten winnen.
Als we boven komen, blijken we de enige te zijn. We genieten van de rust en de prachtige uitzichten die telkens op een andere plek tussen de wolken door opdoemen. De met rijp bedekte gebedsvlaggetjes hangen nagenoeg stil. Na een uur van het schouwspel te hebben genoten, vinden de wolken het mooi geweest en de hele regio wordt onder een grijze massa bedolven. We beginnen dus maar aan de afdaling als het zachtjes begint te sneeuwen. Deze sneeuw stopt ook niet meer en wordt alleen maar heviger. Het wordt ook behoorlijk koud en het grootste deel van de dag spenderen we binnen in de lodge, waar de kachel de hele dag met behulp van Yak-stront wordt gestookt. Het keukenmeisje van de lodge loopt tussen het koken door telkens naar de rivier om water te halen, haalt nieuwe gedroogde Yak-stront of raapt met haar blote handen vers geproduceerde Yak stront uit de tuin en kneedt dat tot mooie plakkaten alvorens weer in de keuken te verdwijnen om momo-deeg te kneden.
Pas aan het eind van de middag klaart het weer een beetje op en kunnen we nog wat wandelen in de verse sneeuw, waardoor de omgeving een prachtige nieuwe aanblik heeft gekregen.
Nogmaals naar Gokyo-Ri
Door de enorme hoeveelheid neerslag is er een redelijke kans dat het de volgende dag een stuk helderder zal zijn en Arno neemt zich voor om dan, vóór de tocht naar Phortse, nogmaals de Gokyo Ri te gaan beklimmen.
Het is de volgende ochtend inderdaad enorm helder en dus begint Arno aan de tweede klim, die nu wel een stuk sneller verloopt. Het uitzicht is nu adembenemend. Bovenop de piek zitten maar 2 mensen en het is muisstil. De stilte wordt alleen zo nu en dan verbroken door het gekraak van de gletsjer, een in de verte donderende lawine en zo nu een dan een verdwaald vogeltje. Het is even flink genieten, maar niet al te lang, daar de lange tocht naar Portse op het programma staat.
Naast deze stevige klim naar Gokyo-Ri, lopen we in 1 dag naar beneden wat we in drie dagen omhoog aflegden. Er zijn 2 routes naar Portse, langs de westzijde van het dal en langs de oostzijde. De westzijde hebben we al gehad, maar aangezien er maar één lodge schijnt te zijn aan de oostzijde en we niet goed kunnen inschatten hoe goed de benen zijn, kiezen we ervoor om dezelfde weg terug te gaan, wat overigens toch weer geheel nieuwe uitzichten op het landschap biedt.
Zoals wel vaker krijgen we bij deze wandeling ook weer gezelschap van een hond. Die lopen soms een paar uur tot wel dagen met je mee. Bij het eerst volgende plaatsje is er echter nog een hond die met ons mee wil lopen en het lijkt er op dat er gevochten gaat worden wie er mee mag. Maar na wat aftasten lijken ze te besluiten dat het met zijn vieren nog veel gezelliger is en lopen ze uren om ons heen te rennen, te spelen en te donderjagen. Af en toe moeten we oppassen dat we niet over ze struikelen, want je ligt zo een eind beneden in het dal. Dat laatste schijnt zo af en toe wel eens te gebeuren, vreemd genoeg voornamelijk met mensen die helemaal alleen trekken. Er hangen ook vele briefjes in de omgeving van vermiste personen en de nabestaanden van een vermiste Engelsman hebben helemaal een boeksysteem opgesteld waarin trekkers kunnen aangeven wanneer ze waar waren, zodat relaties van vermisten aanknopingspunten kunnen hebben, waar te gaan zoeken.
Deze dagen wordt er vnl. hard gezocht naar een Duitse vrouw die al 2 maanden vermist is. Haar lichaam wordt gevonden in het dal waar we deze dag langslopen. Opvallend is dat al haar kostbaarheden (incl. haar schoenen) ontbreken.
Pas om een uur of 18.30 komen we aan in Phortse. Het laatste stukje worden we gegidst door een lerares uit het dorpje, die ons uitnodigt om de volgende dag een kijkje in het schooltje te komen nemen.
In de lodge worden we al opgewacht door onze Russische “vrienden”, die met hun porters, wel de kortere oostroute hebben genomen.
De volgende dag slapen we maar eens lekker uit en brengen voor het wandelen eerst een bezoekje aan het schooltje in Phortse. Deze wordt gesponsord door een Engelsman en ziet er op zich redelijk uit voor een plattelandsschooltje. Wat echter heel krom is, is dat het schooltje Nepali leraren heeft in Sherpa gebied. Mn de kleine kinderen spreken alleen Sherpa en het slagingspercentage in de eerste klassen is door deze taalbarrière schrikbarend laag.
Van Phortse naar Tengboche
Na dit bezoekje beginnen we aan de relatief korte wandeling naar Tengboche. Aangezien we geen zin hebben in een lange tocht, nemen we de veel kortere local route. Deze brengt ons via een steile route langs een schitterende rotswand, waarop we ook muskusherten tegenkomen, onderin het rivierdal tussen Tengboche en Phortse. Vervolgens gaat de route via een nog steiler modderig bospad weer naar boven naar Tengboche. Mn de klim door Rododendron bos valt nog zwaar en wordt af en toe echt handen en voeten werk, waarbij we ons af en toe aan de bomen omhoog moeten trekken.
Om 13.00 uur komen we al aan in Tengboche waar we dus lekker de tijd hebben om te relaxen en nog wat te wandelen. In Tengboche, waar een flesje cola 4 keer zoveel kost als een 2-persoonskamer, ligt het bekendste klooster van de Khumdu regio. Dit klooster ligt op een prachtige min of meer afgeplatte heuvel op 3870 meter hoogte, volledig omringd door indrukwekkende Himalaya reuzen als Ama Dablam, Mount Everest, Thamserku, Nuptse, Kantega en Lhotse.
’s Middags is het wederom bewolkt en later nog enorm mistig ook, wat het geheel een mysterieuze sfeer geeft. Af en toe doemen er prachtige pieken op uit de mist om even snel weer te verdwijnen. Het is alsof god de knoppen van lichtshow en de rookmachine bedient en om en om een andere piek belicht, om vervolgens 15 minuten lang de rookmachine uit te zetten en voor een prachtig weids bergzicht te zorgen voordat ie de rookmachine op full power zet waardoor alle bergen definitief in de mist verdwijnen.
Tijdens het diner praten we wat met 2 Canadezen en hun gids. Deze gids weet ons te vertellen dat er door de locals en toeristen aardig wat geld wordt gedoneerd aan het klooster en dat de Lama Rimpoche mede hierdoor per helicopter van Tengboche naar Kathmandu gevlogen kan worden wanneer er weer eens een bezoekje elders op de planning staat. De Canadezen kijken sip. Dat hadden ze wel willen weten vóór dat ze hun genereuze donatie deden. In het visitor center worden opsommingen gegeven van wat er met donaties kan worden bereikt. Sommige genoemde kosten lijken ons in ieder geval aardig aan de hoge kant. Naar verluidt zijn er ook minstens 4 lodges en het locale internetcafe (ook rs 20 per minuut) in eigendom van het klooster.
We verblijven in een lodge dat wordt gerund door familie van Tenzing Norgay, de partner van Sir Edmund Hillary, tijdens zijn succesvolle eerste beklimming van Mount Everest in 1953. De gastheer toont vol trots een boek met interessante foto’s en brieven.
De volgende ochtend worden we wakker met uitzicht op Everest, Nuptse en Ama Dablam vanuit ons bed en getoeter van de monniken die de ochtendceremonie aankondigen. We haasten ons naar het klooster, waar het aantal trekkers het aantal monniken ruim overstijgt. Niet dat er nou zo heel veel trekkers zijn (misschien 15) maar doordat de meeste monniken in Khumde en Khumjung zijn voor zegeningen (zie deel 1 van Gokyoverslag) zijn er niet zo heel veel meer in Tengboche zelf. De ochtendgebeden duren een klein uurtje en wanneer we het klooster uitkomen, kunnen we weer volop van het schitterende 360 graden bergzicht genieten. De monniken weten wel waar ze moeten zitten.
Na het ontbijt gaan we echt op de terugweg naar Lukla. Eerst naar Namche Bazar dat we via een steile afdaling en vervolgens een lange vervelende klim bereiken. Niet dat deze klim nou zo moeilijk was, maar op dag 11 van de trekking en op de terugweg kunnen we deze keer weinig motivatie voor het klimwerk opbrengen. Terwijl wij metertje voor metertje omhoog ploeteren, worden we af en toe letterlijk voorbij gesprint door sportief geklede mensen. Het blijkt dat er al volop getraind wordt voor de naderde Everest Marathon op 29 mei. Een tocht waarbij sportievelingen (door velen gewoon gekken genoemd) van Everest Base Camp naar Namche Bazar rennen in zo’n 4 a 5 uur. Klein zwak puntje is dat deze weg dus grotendeels naar beneden loopt, maar toch een behoorlijk indrukwekkende prestatie.
Van Namche terug naar Lukla
Op woensdag 17 mei volgt onze laatste etappe van Namche Bazar naar Lukla. De afdaling van Namche naar Monju bevalt ons een stuk beter dan de omgekeerde route. Halverwege hebben we nog een mooi laatste uitzicht op Mount Everest. Vanaf Monju is het toch best nog een pittige wandeling en pas om 17.30 uur komen we aan in Lukla waar we een lodge vlak naast het vliegveld uitkiezen en direct onze vlucht voor de volgende dag willen herbevestigen.
Door de lastige ligging tussen de bergen en ingeklemd tussen ravijn en bergpiek staat Lukla airport bekend om zijn vele enorme vertragingen, waarbij mensen soms dagen tot wel enkele weken moeten wachten tot ze kunnen uitvliegen. De afgelopen dagen is het goed weer geweest en er zijn maar weinig trekkers dus al te veel problemen hoeven wij niet te verwachten. Toch heeft de man van Gorkha Airlines een onaangename mededeling voor ons. Gorkha blijkt de volgende dag zo maar niet te vliegen, want het vliegtuig is nodig op een andere route. Hij zal ons proberen over te boeken op een andere maatschappij. Dat betekent dat we ineens van de eerste vlucht van Gorkha achter in de rij aan moeten sluiten bij een andere maatschappij. De volgende dag zullen we wel uitvinden wat dat betekent.
Na het eten denken we nog wat te gaan lopen door Lukla, als blijkt dat de hele airport area hermetisch is afgesloten van de buitenwereld wegens veiligheidsvoorschriften. We zijn volledig omringd door prikkeldraad en militairen. Dan maar vroeg naar bed.
De volgende dag zijn we er vroeg bij zodat we samen met onze Gorkha vriend zo vroeg mogelijk kunnen proberen een andere vlucht te regelen. Helaas is het weer deze morgen niet zo goed, dus tussen de wolkenpartijen door komen er maar mondjesmaat vliegtuigen binnen. Onze vriend vertelt ons dat er meestal na 12 uur niet meer wordt gevlogen vanwege de sterke wind. Uiteindelijk krijgen we om 11 uur onze boarding passes voor een vlucht van Yeti airlines, maar het vliegtuig moet nog binnenkomen. Deze laat nog anderhalf uur op zich wachten. Pas na 13:00 uur vliegen/schudden we met een nog kleiner vliegtuigje dan op de heenweg tussen wolkenpartijen, regenbuien en bergen door richting Kathmandu. Sommige passagiers houden zich krampachtig vast aan de persoon naast hen op de knusse 2-persoonsbankjes, terwijl de co-piloot rustig een krantje leest. Ook wij kunnen niet anders zeggen dan dat we wel eens een aangenamere vlucht hebben gehad en zijn blij als het vliegtuigje op Kathmandu airport landt.
Deze donderdag 18 mei is wederom een gedenkwaardige dag in Nepal. En dan hebben we het niet over het feit dat deze dag maar liefst 42 klimmers de top van Mount Everest bereiken (één van de hoogste aantallen ooit op een dag), maar over de enorme politieke ontwikkelingen. De nieuwe regering maakt deze dag korte metten met de macht van de koning met o.a. de volgende maatregelen:
– het leger valt voortaan onder de regering i.p.v. koning en de regering benoemt de Army Chief
– de koning moet belasting betalen
– de daden van de koning kunnen voortaan door de rechter worden beoordeeld en bestraft
– de staf van het koninklijke paleis wordt flink ingekrompen
– de regering heet voortaan “Nepalese government” i.p.v “His majesty’s government”
– het leger heet voortaan “Nepalese Army” i.p.v “Royal Nepalese army”
– er zullen verkiezingen komen m.b.t. de rol van het koningshuis
Deze en andere maatregelen zijn direct aanleiding voor een nieuw volksfeest en de volgende dag wordt uitgeroepen tot nationale feestdag, waarop vele overheidsinstellingen direct in staat worden gesteld om naamswijzigingen door te voeren en verwijzingen naar de koning te verwijderen.
Ondertussen baart het wel zorgen dat een flink aantal Nepalezen behoorlijk in de war blijkt te zijn. Enkele weken na de grote demonstraties vinden er met de regelmaat van de klok rellen plaats in en buiten Kathmandu. Aanleidingen zijn meestal sterfgevallen of verkeersongelukken. Betrokken bestuurders, dokters of gehele ziekenhuizen worden belaagd door een woedende menigte waarna ingrijpen van de politie soms tot urenlange ongeregeldheden en verkeersopstoppingen leidt. Zijn dit dezelfde Nepalezen die kort geleden nog voor vrede en democratie demonstreerden???
De dagen na de trekking gebruiken wij om o.a. wat werk in te halen, vele emails af te handelen, het kinderhuis Hamro Niwas te bezoeken en uitstapjes naar o.a. Pashupatinath en Swayambunath te maken.
Nog een kleine twee weken en dan vliegen we weer naar Amsterdam.
