Kerst in Nepal: Nalang, Dhading
20 – 26 december
Terug in Nepal
Bij onze terugkeer in Nepal op 13 december in het grensplaatsje Kakarbhitta deden de mensen van de immigratiedienst nog al moeilijk over ons visum, die we uiteindelijk ook niet kregen. Gelukkig was dat geen reden om ons het land niet binnen te laten. Wel kregen we orders om ons zo snel mogelijk te melden bij het hoofdkantoor van de immigratiedienst in Kathmandu. Het liefst de volgende dag. Dat leek ons niet zo’n goed idee, maar na eerst nog een uitje van zo’n 5 dagen in Hile en Dharan in Oost-Nepal gingen we toch maar eens naar Kathmandu. Het voert te ver om uit te leggen wat nou precies het probleem was, mede omdat die er eigenlijk ook niet was, maar zulke ambtenaren moeten ook iets verzinnen om zich mee bezig te houden. In Kathmandu ondervonden we nog het nodig gesteggel, maar op 1 januari hadden we na het zoveelste bezoekje aan de immigratiedienst eindelijk weer een volwaardig visum, voor 1 maand weliswaar.
Bandha door Maoïsten
Ondanks dat het zogenaamd vrede zou zijn, werden we kort na aankomst in Kathmandu direct verrast op een fenomeen waarvan we dachten dat het tot het verleden behoorde. Een z.g. bandha afgekondigd door de Maoïsten. Deze groepering is het niet eens met een besluit van de regering aangaande de benoeming van Nepalese ambassadeurs in den vreemde. Er zitten nl geen Maoïsten tussen. Dat was niet helemaal waar: er zat een kandidate tussen, maar die moest vanwege gezondheidsredenen passen. Op zich al een wonder dat de leiding van het “jungle” leger iemand had gevonden waarvan ze dachten dat die geschikt zou zijn voor zo’n diplomatieke functie, want diplomatiek handelen zal de meeste Maoïsten niet zijn bijgebracht in de afgelopen 10 jaar. Ook niet geheel verrassend dat de regering dacht dat deze tot enkele weken (en door Amerika nog steeds) als terroristen-groepering betitelde organisatie weinig geschikte kandidaten zou kunnen voortbrengen. Maar aan de andere kant natuurlijk ook niet zo slim om ze zo maar te passeren. De Maoïsten antwoordden dus met een bandha (van 10 uur tot 16 uur) die met het nodige geweld werd afgedwongen. Groepjes Maoïsten liepen door de straten om winkels tot sluiten te dwingen en bewaakten strategische kruispunten. En her en der werden taxis, bussen en fietsen vernield en mensen in elkaar geslagen. Zelfs mensen die voor spoedeisende hulp op weg naar het ziekenhuis zijn, werden niet ontzien.
Een goede demonstratie van wat een vreselijk volk deze Mao’s zo nu en dan kunnen zijn. Het is te hopen dat ze bij de eerstvolgende verkiezingen nauwelijks stemmen zullen krijgen.
Afscheidsfeestje
Die avond staan er leukere dingen op het programma. Een van de vrijwilligers van Cross Borders neemt namelijk afscheid met een gezellig diner, gevolgd door een borrel. Het wordt niet zo’n heel dramatisch afscheid want het staat al vast dat ie over enkele maanden terug zal komen om belangrijke taken binnen Cross Borders op zich te gaan nemen.
Kerst in Nalang-1, Dhading district
Op 24-12 verzamelden we ‘s ochtends bij het Mustang Holiday Inn hotel om samen met een groep Nederlandse Cross Borders vrijwilligers naar het Shreeban Nature camp in Dhading district te gaan om daar kerst te vieren. Samen met circa 7 Nepalezen en 6 Nederlanders gingen we in 2 jeeps op pad. Vanuit Pokhara zou er ook nog een groep van circa 6 Nederlanders naar Shreeban afreizen.
Onderweg worden we op de Pritvy Highway aangehouden door een paar Maoïsten (altijd weer die ***** Maoïsten) die ons dwingen om geld te betalen. De chauffeur gehoorzaamt. Wij vragen waarom ie dat doet, want daarmee houdt ie het systeem in stand. Als iedereen categorisch weigert om aan dit soort praktijken mee te werken, maken de Mao’s geen schijn van kans. Maar ja, the “tragedy of the commons” gaat hier ook op. Niemand durft de eerste te zijn, want de kans is groot dat je voertuig en/of je gezondheid behoorlijke schade oploopt.
Bij de afslag op de Pritvy highway naar Dhading pikten we wat achtergelaten bagage van de Pokhara groep op, die vanaf daar zouden lopen naar Dhading. Ook moest er nog een enorme watertank van 1000 liter op het dak van de jeep. Een lastige klus, vooral het dusdanig goed vastmaken om te voorkomen dat het ronde ding op de verder erbarmelijke weg er niet vanaf zou stuiteren. Dat laatste zou ook te moeilijk blijken en onderweg naar Shreeban moesten we enkele malen stoppen omdat de tank van de jeep af dreigde te vallen. Dit laatste stuk ging wel door prachtig landschap met mooi uitzicht op de bergen, dalen en (rijst)terrassen.
Het Shreeban Nature camp ligt in het dorp Nalang en is de enige accommodatie in de wijde omgeving. Het gebied is de afgelopen jaren flink geteisterd door dreiging van de Maoïsten en mede daarom zijn er in 2003, 2004 en 2005 nauwelijks toeristen geweest en na het vredesakkoord in 2006 komt het toerisme heel erg langzaam weer een beetje op gang. Westerlingen zijn dus enigszins een uitzondering wat duidelijk te merken was aan de hordes schoolkinderen die de jeeps langs de route stonden op te wachten en daarna zo nu en dan ook rennend probeerden bij te houden. Deze kinderen hadden ons natuurlijk al lang van te voren over de slingerweg zien en horen aankomen.
Het nature camp heeft uitzicht op diverse bergen tussen de 7000 en 8200 meter. De eerste uren zijn voor ons een beetje om kennis te maken met de anderen en voor de vrijwilligers was het natuurlijk erg leuk dat de Pokhara en Kathmandu groepen elkaar weer zagen. Het was een hele leuke en relaxte groep mensen. De eerste avond gingen we buiten op het terras bij een vuurtje met zijn allen gluhwein drinken en kerstliedjes zingen. Twee van de groep hadden een gitaar mee en konden ook best aardig zingen. Met een groep klinkt het altijd wel aardig. Een paar hadden kerstliedjes geprint, anders was het nooit wat geworden. Dat gold voor ons dan, want het was verbazingwekkend om te zien dat er mensen waren die kerstliedjes uit hun hoofd kenden en veel ook. De lokale band was toen al aan het oefenen met veel lawaai. Vervolgens gingen we aan tafel. De 2 vrijwilligsters die daar les geven op een school hadden hun best gedaan en er stond dankzij hen een mooie kerstboom en hadden we een rood tafellaken. Best lekker gegeten (soep, noedels, rijst, groente, kip (een uur daarvoor vers geslacht) en warme chocovla toe), niet zoals in Nederland met kerst, maar toch. Na het diner gingen we naar buiten en de lokale band was aan het spelen. Mensen dansten om en om in 2 of 3-tallen. Het hele dorp was uitgerukt en de raksi vloeide rijkelijk. Rond een uurtje of 01:00 werd het minder gezellig. Er was namelijk een ongelukje gebeurd. Er was daar geen elektriciteit, dus als je naar de WC of ergens naar toe moest, moest je een lampje meenemen. Eén van de vrijwilligsters wilde na een toiletbezoek nog even naar de sterren gaan kijken en dat is het mooist in het donker. Zij had haar I-pod opgezet en liep naar een donker hoekje. Maar in een resort op een heuvel in een (rijst)terrassenomgeving met allemaal afstapjes moet je erg uitkijken. Van een steil afgrondje, kukelde ze zo’n 3 meter omlaag in het donker. Arno zat op dat moment met 3 Nepalezen in het donker te praten en naar de geweldige sterrenhemel te kijken. We hoorden een dof geluid en zachte kreun. In het donker was het lastig om snel bij haar te komen, toen dat een klein minuutje later gelukt was, stond ze al weer en het leek alsof er niets aan de hand was. Ze was wel een klein beetje verward en terwijl we bij haar bleven om te kijken of het echt wel ging, werd ze steeds verwarder en raakte ze steeds meer van haar korte termijn herinneringen kwijt, iets wat in een rap tempo erger werd. Toen werd iedereen toch wel wat bezorgd. Gelukkig had een aantal onder ons een medische achtergrond. Er werd gesproken over een jeep daar naar toe te laten komen. Dat zou zeker een paar uur kosten en het was donker. Het laatste stuk van de weg naar het resort was heel slecht, hobbelig, veel kuilen en duurde zeker een uur. Dat zou ook niet goed voor haar zijn geweest. Dus als de situatie niet beter zou worden, dan moest er een helicopter komen. Daar denk je helemaal niet aan als je zo naar een afgelegen resort gaat. Stel dat er wat gebeurt, dan is dat niet heel handig. Aangezien de situatie verder verslechterde, gaven degene met medische kennis aan dat ze in Nederland nooit risico zouden nemen en in dit geval naar het ziekenhuis zouden gaan. De meesten vonden dat je in dit geval dan ook geen risico moest nemen en dat er dan maar een helicopter moest komen. Er werd gebeld naar Kathmandu waar overlegd moest worden, maar de autoriteiten van het vliegveld gaven geen toestemming om een helicopter te laten vliegen. Dat liet ons geen andere keuze dan dan maar te hopen dat het de volgende ochtend beter zou gaan. Dat was wel even met de neus op de feiten gedrukt worden en inzicht krijgen in de beperkte mogelijkheden in zo’n situatie.
Gelukkig ging het de volgende ochtend inderdaad wat beter en na wederom overleg met artsen in Nederland werd besloten dat een dag van heel veel rust het beste zou zijn. Later werd er bij controle in een ziekenhuis in Pokhara gelukkig geen blijvend letsel geconstateerd, maar het zou nog wel even duren voor ze weer helemaal de oude was.
1e kerstdag werd voor iedereen maar een rustdag vanwege de enorme korte nacht door deze toestanden. Het was prachtig weer, t-shirtje aan, boekje lezen, kaartje leggen. Wij gingen met een paar naar de top van een berg lopen waar je een 360 graden uitzicht had over de omgeving. Het was een leuke kerstwandeling met een gezellige groep.
Het is wel grappig: veel mensen denken bij Nepal direct aan koude, maar in grote delen van het land heerst een subtropisch klimaat en zelfs in Kathmandu of in dit Nalang is het in de winter overdag meestal heel aangenaam weer met temperaturen van zo’n 18-22 graden. Inderdaad t-shirt weer dus. Echter, als de zon onder is, wordt het flink kouder (0-5 graden) en aangezien de meeste gebouwen noch over goede isolatie beschikken (meestal eerder over goede ventilatie middels flinke gaten en kieren) noch over verwarming, kan het ’s nachts dus wel aardig koud aanvoelen.
’s Avonds op eerste kerstdag weer een vuurtje en erom heen zitten met warme chocomel. Na het eten werden er eerst weer kerstliederen gezongen en droeg iemand een kerstverhaal voor. En leuke bijdrage van Jimmi, de vrijwilliger die een paar dagen eerder was vertrokken. Er waren ook kerstkransjes, dus we hadden echt het kerstgevoel. De volgende dag ging een aantal al vroeg naar beneden lopen om de (toeristen)bus te halen. Wij deden het rustiger aan, dus toen we uit bed kwamen, was een deel al weg, en gingen rond het middaguur een local bus terug naar Kathmandu. Aangezien er geen openbaar vervoer naar Nalang is, moesten we eerst ruim 2 uur naar de weg lopen. Samen met de eigenaar van Shreeban Nature Camp die naar Chitwan moest, liepen we door de (rijst)terrassen naar beneden en hij fungeerde gelijk een beetje als gids en vertelde veel over de regio, de mensen, de natuur en Nepal in het algemeen. Een zeer geslaagde wandeling voor de 2e kerstdag.
