Manakamana en Bandipur in Nepal
17 – 19 nov – Manakamana & Bandipur
Het weekeinde van 17 t/m 19 november gingen we naar Manakamana en Bandipur. Deze twee plaatsjes liggen dichtbij elkaar, grofweg halverwege de Prithvi ”Highway” tussen Kathmandu en Pokhara.
Manakamana bereik je vanuit het gehucht Cheres middels een kabelbaan, op dit moment nog de enige in Nepal en gelukkig van Zwitserse makelij. In Manakanama bevindt zich de Manakanama mandir (= tempel). Mensen komen hier op dinsdagen, zaterdagen en feestdagen in zeer grote getalen om offers te brengen aan de Godin Bhagwati (incarnatie van Parvati, de metgezellin van Shiva) die wensen doet uitkomen en pasgetrouwden bidden hier voor het krijgen van een zoon.
Aangezien we al hadden begrepen dat het op zaterdag erg druk kan worden, vertrokken we dus vrijdagochtend vroeg. Met redelijk wat vertraging kwamen we rond het middaguur met de bus in Cheres aan, waar een flinke rij voor de kabelbaan stond. De prijs van 3 gemiddelde Nepalese dagsalarissen (voor ons nog eens 4 keer zoveel) belet Nepalezen kennelijk niet om met honderden tegelijk naar deze tempel af te reizen. Gelukkig gaat het snel en ruim een half uur later zitten we in een gondel op weg naar de 600 meter hoger gelegen tempel. Vanuit de kabelbaan hebben we een prachtig uitzicht over het dal van de Trisuli rivier, de (rijst)terrassen en de bergen in de omgeving.
Boven is het een soort van groot Nepalees “feest”. Het barst er van de stalletjes die allerlei prullaria, souvenirs en offermateriaal (waaronder geiten en hanen) verkopen aan de pelgrims, die rondlopen in mooie kleding en veelal gewapend met (digitale) camera’s. Alles van dit unieke bezoek moet vastgelegd worden.
Nadat we een plekje in één van de vele guesthouses hebben geregeld, gaan we ook een kijkje nemen bij de tempel. Er staat een lange rij pilgrims zeer geduldig te wachten op hun beurt om hun wens bij Bhagwati te doen. Achter de Manakamana tempel staat een klein tempeltje waar aan de lopende band geiten, hanen, eenden en duiven worden geofferd. Het bloed vloeit met hectoliters.
Nadat we het gebeuren een tijdje hebben gadegeslagen en een dal bhat naar binnen hebben gewerkt, beginnen we aan een klim naar Lakhan Thapa Gufa, een heilige grot bovenop een bergpiek vanwaar uit je een zeer weids ononderbroken Himalaya uitzicht zou moeten kunnen hebben. Een paar jochies vergezellen ons naar boven en wijzen ons de weg. Helaas hebben we niet heel veel geluk. De hoogste pieken als Annapurna en Manaslu zijn weliswaar goed zichtbaar. Echter, de laaghangende bewolking ontneemt ons het zicht op de meeste lagere pieken. Het uitzicht over het door de ondergaande zon verlichte dal, met onder andere het plaatsje Gorkha is gelukkig ook prachtig.
Het is al donker als we terugkomen in Manakanama, waar de offeringen nog ononderbroken doorgaan. De kabelbaan staat al stil en het ziet er naar uit dat honderden pelgrims de nacht zullen spenderen in de omgeving van de tempel. Voor de meeste is het een feestelijk uitje en het is een rumoer van jewelste in het plaatsje.
De volgende ochtend (zaterdagochtend, een belangrijke dag voor offeringen) is het om 6 uur ’s ochtends al veel drukker bij de tempel dan de dag ervoor en toen vonden we het al behoorlijk druk. We laten de tempel nu even voor wat het is en zoeken een mooi plekje voor de zonsopgang. In het dal en voor de bergen hangt een mysterieuze mist, maar als de zon opkomt, verlicht deze om de beurt andere Himalaya pieken met een rode gloed. Een schitterende lichtshow.
Rond een uur of negen houden we het voorgezien en dalen we weer af met de kabelbaan. Boven staat dan gelukkig nog geen rij. Wanneer we beneden door het wolkendek zijn heen gebroken, ontwaren we een rij wachtenden die zeker tien keer zo lang is als de middag ervoor. Rijen van bijv. de Efteling verbleken hierbij en eenmaal boven moeten de pelgrims dus nog een keer in een lange rij staan. Later horen we dat de kabelbaan die dag zo’n 6000 mensen heeft vervoerd.
Naar Bandipur
We hebben geluk en kunnen direct in een minibus richting Pokhara stappen die ons in Dumre afzet. Daar aangekomen zien we dat de jeep naar Bandipur met een man of 12 al vol zit. Vol is echter een relatief begrip. Voor Susanne wordt binnen nog een plekje gemaakt. Arno kan samen met 4 anderen op het dak en met nog wat prakken en hangen, kunnen er nog eens 14 mensen extra mee. De slingerweg naar Bandipur met uitzicht op Annapurna en andere pieken is prachtig. Bandipur is een leuk authentiek Newari plaatsje met 18 eeuwse architectuur, een oase van rust. Het is nog niet heel toeristisch, er is nauwelijks gemotoriseerd verkeer en de mensen zijn er buitengewoon aardig. Waarschijnlijk staan er ook zware straffen op bedelen, want geen kind bedelt om pennen, snoep of geld, maar in plaats daarvan brengen ze bijna allemaal de “namaste” groet met de handjes netjes voor de borst gevouwen. Het is de tijd van de sinaasappel oogst. Tegen de tijd dat we het dorp verlaten, kunnen we zo’n beetje onze eigen groothandel beginnen, want overal staan mensen erop om ons van sinaasappels te voorzien.
Het dorpje zelf is wel aardig, maar het zijn vooral de mensen en de omgeving die Bandipur tot een zeer aangename bestemming maken. De heuvels zijn wat ruiger, met her en der steile rotsen en kliffen en prachtige terrassen.
We maken o.a. een circa 3 uur durende wandeling naar de Siddhu Gufa, een diepe grot, waar nog geen entreebewijzen of gidsen nodig zijn en die jezelf kunt “ontdekken” (goede zaklamp mee).
Het glibberige pad er naar toe liep langs steile rotswanden en door prachtige terrassen. Hoewel de weg niet al te lastig was, namen we toch ergens een verkeerde afslag bij een splitsing. Gelukkig duurde het niet lang voor we bij een klein huisje kwamen. De vrouw des huizes sprak een lokaal dialect en kende nauwelijks Nepalees, maar desalniettemin kon ze met gebaren en een klein woordje Nepalees ons toch de weg wijzen, zodat deze grot niet aan ons voorbij ging. We hadden namelijk niet heel veel tijd meer voor het donker zou worden.
Tijdens het diner maken we kennis met een Engelse toerist en wisselen we leuke reiservaringen uit. Na het eten maken we nog een klein wandelingetje door het uitgestorven dorpje om van de schitterende sterrenhemel te genieten. De melkweg is zeer duidelijk zichtbaar en we zien binnen een paar minuten diverse vallende sterren. Plotseling komt er nog een tractor met aanhanger voorbij. Als we teruglopen naar het guesthouse, blijkt er op dit late uur door de smalle straatjes nog een tractor met aanhanger van de andere kant te zijn gekomen. De chauffeurs hebben kennelijk alleen geleerd vooruit te rijden met aanhanger en hebben op de steile heuvel bijna een half uur nodig om ruimte voor elkaar te maken en het rustige plaatsje wordt lange tijd geteisterd door brullende motoren.
Zondagochtend waren we weer vroeg wakker en gingen maar even naar de paradegrond om te kijken of er een mooi uitzicht was. Dat viel deze dag helaas een beetje tegen. Na het ontbijt beklommen we nog even de Gurungche hill waar we bij de Thani mai tempel van het uitzicht op de omgeving en op Bandipur genoten.
Na de afdaling beklommen we beiden het dak van een jeep en lieten ons weer langs de prachtige route naar beneden rijden en namen we in Dumre een minibus terug naar Kathmandu. De kans is groot dat we Bandipur nog wel eens aandoen op weg tussen Pokhara en Kathmandu.
Nog een kleine week en dan begint het volgende avontuur: de trip naar Bhutan, India, Sikkim en over land weer terug naar Kathmandu met de bedoeling om in de hoofdstad kerst te vieren.
