El Calafate (Argentinië) – Torres del Paine (Chili)
20 december – 28 december – El Calafate en Torres del Paine
Op 20 december zouden we vroeg in de middag naar El Calafate in het zuidwesten van Patagonië vliegen. Voor we naar het vliegveld gingen, werkten we eerst nog wat in een internetcafe, want het regende weer behoorlijk. Eenmaal aangekomen op het vliegveld bleken we vier uur vertraging te hebben. Ondanks dat het vliegveld vlakbij de stad ligt, had het gezien het weer weinig zin om terug te gaan en maken we van de gelegenheid gebruik om nog wat werk te verrichten, verslagen te maken en foto’s uit te zoeken.
El Calafate
Wanneer we eindelijk in El Calafate zijn, blijkt het te laat te zijn om ons nog goed te kunnen oriënteren op excursies in de omgeving, vervoer naar onze volgende bestemmingen Torres del Paine in Chili en Bariloche, dus dat moeten we uitstellen tot de volgende dag, waardoor we de hele dag in El Calafate zullen spenderen. El Calafate is de overtreffende trap van een toeristische plaats. Alles is voor 100% ingericht op toerisme en dat alles vanwege de aanwezigheid van prachtige gletsjers zo’n 80 kilometer ten westen van de stad in het nationale park Los Glaciares. De gletsjers worden allemaal betiteld met superlatieven:
– de hoogste: Glacier Spegazzini, steekt circa 100 meter (één straatblok in Argentinië) boven het water uit en onder water is ie nog circa 200 meter diep
– de grootste: Glacier Upsala, een heleboel kilometer lang en breed
– de meest toegankelijke en (naar men hier zegt) de enige ter wereld die nog groeit: Glacier Perito Moreno
Heel El Calafate is ingericht om toeristen met busjes, bootjes, 4×4’s, en loopijzers naar dit spektakel te vervoeren, tegen voor Argentijnse begrippen schandalig hoge prijzen. Prijzen van accommodatie, kleding, outdoorspullen, eten of eigenlijk gewoon alles zijn buitensporig hoog en de geboden service is vaak slecht. Het gaat veel en veel te goed met Calafate. De nazaten van de goudzoekers van weleer hebben hun goud in ieder geval gevonden en er voor gezorgd dat “Precios Patagonicos” een begrip is geworden.
boottocht naar Spegazzini en Upsala
We kiezen ervoor om eerst een boottocht naar Spegazzini en Upsala te maken, inclusief een wandeling naar Lago Onelli, een klein ondiep meer waarin afgebrokkelde ijsschotsen doodlopen en zodoende een “ijsschots-kerkhof” vormen. Althans die naam hebben ze van de Argentijnen gekregen. Voor deze toer moeten we de volgende ochtend vroeg op, wat we niet gewend zijn. We laten ons door onrustige tourbegeleiders met vele anderen in een busje prakken, slapen nog even verder en schrikken ons helemaal rot wanneer we een uur later pas echt wakker worden op een superluxe catamaran, inclusief business class en overal flatscreens met beelden van afbrokkelende gletsjers en foto’s van de circa 200 medepassagiers. Dat belooft wat!
En inderdaad de boottocht is zeer spectaculair. Langs prachtige bergen, over turquoise kleurige meren, langs schitterende ijsbergen naar fenomenale gletsjers. Let op foto’s zijn maar foto’s. Dit deel van Argentinië is absoluut een “must see”. Daarvoor neem je die Disneyland-achtige taferelen wel voor lief. Een bijkomende voordeel van deze vorm van gecontroleerd massatoerisme, waar de charme natuurlijk wel volledig ontbreekt, is dat de massa geen kans krijgt om zijn eigen weg te gaan en overal de prachtige natuur kapot te stampen of te vervuilen met het (on)nodige afval.
Met de auto naar Chili
De volgende ochtend gaan we op pad om een huurauto op te halen. Alle vluchten naar Bariloche waren voor de gehele komende maand uitverkocht en 2 dagen bussen op zeer hobbelige wegen is ook geen lekker vooruitzicht. We kozen er dus maar voor om wat langer dan alleen in Bariloche een auto te huren en met deze auto ook naar Torres del Paine (spreek uit: Paai-ne) te rijden. Net als bij het reserveren van de auto moeten we wederom een uur wachten op de enige medewerker van Budget rent a car in Calafate. Normaliter zou je dat natuurlijk niet eens doen, maar ook de hoeveelheid beschikbare huurauto’s tegen normale tarieven is beperkt, dus veel keuze hebben we niet. De weg naar Torres del Paine voert een paar honderd kilometer door vrij eentonig woestijnachtig landschap, waarbij alleen de hoog boven de vlakte uitstekende rotsen in het park Torres del Paine echt de moeite waard zijn. We overnachten eerst nog even in het grensplaatsje Cerro Castillo in Chili.
Las Torres
De dag erop rijden we daar naar Refugio/Camping Las Torres aan de rechterkant van de zogeheten “W”. Rondom de centrale bergen van Torres del Paine kun je een 8-10 daagse camping-trekking maken. Van deze trekking kun je ook alleen de zuidkant doen. Deze heeft globaal de vorm van de letter “W”, waar de trekking dus naar is vernoemd. Wij willen echter wandelen combineren met autorijden door het park, zodat we een groter deel van het park kunnen bekijken. Bij de Refugio (soort lodge, kampwinkel en restaurantje ineen) informeren we naar slaapmogelijkheden. Die zijn er nog wel, maar één bed in een 8 persoonsdorm kost rond deze kerstdagen maar liefst een schandalige USD 40,- !!!. Ter vergelijking in het noorden van Argentinië kun je uitstekende en ruime 2 persoonshotelkamers krijgen voor circa USD 15 a 20,- en trekken in bijv Nepal kost je met 2 personen misschien USD 15 á 20 per dag, incl overnachting en al het eten. We besluiten een tent te huren, dat is niet alleen veel goedkoper, maar kamperen in een dergelijke omgeving lijkt ons een veel beter vooruitzicht dan met zijn achten in een muffe kamer te liggen.
Nadat we ons tentje hebben opgezet, vertrekken we voor een dag-trekking naar Mirador Las Torres, een uitzichtpunt aan de voet van de Torres del Paine en het rechterpootje van de “W”. De eerste 3 uur zijn bijzonder makkelijk, het laatste stuk gaat ineens redelijk steil omhoog over een wand van deels losliggende rotsblokken. Het is ontzettend druk op de “trail” en regelmatig moeten we aan de kant om grote groepen te laten passeren die alweer op de terugweg zijn. Eenmaal boven hebben we een mooie uitzicht om de Torres, de gletsjer en het emeraldkleurige meer aan de voet van de berg.
Een aardige wandeling, maar gezien de enorme drukte en het feit dat de ochtendboot die ons naar het begin van de dagtrekking van het middenpootje van de “W” moet brengen op 1e kerstdag niet vaart, besluiten we de volgende dag met de auto te gaan toeren en een aantal korte wandelingen te maken.
Dat blijkt een prima keuze. In andere delen van het park is het veel rustiger en het wijde uitzicht over de meren en op de bergen spreekt ons veel meer aan dan een close-up vanaf de voet. We lopen o.a. langs een meer (Lago Grey) vol met reusachtige ijsschotsen en met uitzicht op de Grey gletsjer.
’s Avonds genieten van een heerlijk kerstdiner op camping Pehoé met prachtig uitzicht op de Torres, zie foto’s.
De volgende dag gaan we dit toeren nog eens dunnetjes over doen, maken een paar leuke wandelingen en genieten van een lunch en het uitzicht bij Hosteria Pehoé, waar kamers met “lake view” zo’n USD 200,- kosten, maar op een absolute toplocatie gelegen is.
terug naar Calafate
Na de lunch beginnen we aan de terugtocht naar Calafate, waar we de volgende dag naar de Perito Moreno gletsjer gaan. In het grensplaatsje Cerro Castillo weten ze ook goed wat Patagonische prijzen zijn. We kunnen niet al onze Chileense pesos terugwisselen voor Argentijnse dus kopen nog wat in het shopje met veel te hoge prijzen. Wanneer we gaan afrekenen, blijkt dat de scan-kassa een probleem heeft. De prijzen die hij berekent zijn ongeveer 40% a 50% lager dan de prijzen op de prijsstickers. De man achter de kassa moet er hartelijk om lachen en zegt: “maakt niet uit, joh, dat is toch alleen in jullie voordeel”. We maken dus nog maar een rondje door de winkel om de andere helft van de overgebleven pesos op te maken.
Bij het huren van een auto krijg je in Argentinië steevast te horen dat je eigen risico twee keer zo hoog is voor schade veroorzaakt door het over de kop rollen van de auto. In het begin denk je, dat zal wel, dat gebeurt toch nooit, maar op weg naar de Perito Moreno krijgen we de volgende ochtend een demonstratie te zien van hoe dat in zijn werk kan gaan. Wanneer we vlak bij de gletsjer zijn, komt een Peugeot 206 hevig slingerend in een bocht en heuvelafwaarts op ons afgereden. We stoppen op veilige afstand en kijken toe hoe de bestuurder alle moeite heeft om de auto, ondanks de relatief lage snelheid, op de gravelweg te houden en ternauwernood op de rand van een afgrondje tot stilstand komt. Voor de statistici vermelden we maar even dat er een vrouw achter het stuur zat, die onmiddellijk voor haar mannelijke bijrijder moest plaatsmaken. Als de auto iets sneller had gereden, was het waarschijnlijk niet zo met een sisser afgelopen. We snappen dus hoe dat koprollen in zijn werk gaat en nemen onze maatregelen: Susanne mag niet meer op gravelwegen rijden ;-).
Perito Moreno gletsjer
De Perito Moreno is wel dé hoofdattractie van de regio en dat blijkt niet voor niets. De gletsjer is niet de hoogste (“slechts” circa 60 meter boven het water) en niet de grootste (“slechts” circa 150 km2), maar het feit dat je vanaf het land een zeer goed uitzicht op de frontlinie van de ijsmassa hebt, maakt het wel zeer indrukwekkend. We blijven enkele uren naar het langzaam opschuivende ijs kijken en vooral ook luisteren. Elke dag schuift de gletsjer in het midden zo’n 2 meter op en brokkelen er ook weer vele stukken af. Grotendeels zwijgzaam kijkt de massa toeristen toe en ieder zuchtje, kraakje of steuntje van de gletsjers wordt beantwoord met massa’s camera’s die zich richten op de plaats waar het geluid vandaan kwam in de hoop spectaculaire plaatjes te kunnen maken van huizenhoge blokken die in de rivier storten. Daarvoor heb je echt wel geluk en/of veel geduld nodig, want soms gebeurt er een paar uur nauwelijks iets, dan stort de één na de ander naar beneden. Naast vele kleine brokken, zien wij een handvol keren brokken ijs ter grootte van het appartementencomplex waarin we wonen naar beneden storten. Dit gaat gepaard met een enorm gebulder gevolgd door minutenlang durend gesis van de ijsbrokken die in de rivier op en neer worden geslingerd door de enorme golfen. Een keer breekt ook een gigantisch brok onder water af, waardoor er plotseling vanuit het water een enorme turquoise ijsmassa uit het water opstijgt.
Door het afsmelten van grote delen ijs, verandert af en toe ook het zwaartepunt van de grote ijsschotsen die in de rivier drijven, waardoor deze plotseling volledig op hun kop draaien en de mooie blauwe onderkant ineens boven komt te liggen.
Wij vinden dit al prachtig, maar dit is weer kinderspel vergeleken met het ultieme spektakel dat zich in de afgelopen eeuw grofweg eens in de vijf jaar en in 2004 voor het laatst voor deed. Dan groeit de Perito Moreno tegen het schiereiland aan en wordt de rivier geblokkeerd waardoor het waterniveau flink stijgt. Vervolgens vormt de rivier een tunnel door de gletsjer die na 1 a 2 dagen weer met een enorm gedonder instort. De zogenaamde Ruptura. De meeste bezoekers moeten het echter met minder en/of de dvd van zo’n Ruptura doen.
Het kost ons enigszins moeite om weg te gaan, daar een enorme ijsmassa al uren op het punt van afbreken staat. Vlak voor dat we de gletsjer definitief de rug toe keren is het eindelijk zover en vanaf een afstand zien we nog een keer een spectaculair grote massa naar beneden donderen. Een mooi einde van een indrukwekkende middag.
