Dashain Festival
Festivals in aantocht.
Terwijl Thamel / Kathmandu langzaam steeds voller loopt met toeristen en daarmee ook met bedelaars en drugsdealers, raakt Nepal steeds meer in de ban van de naderende Dashain (ook wel Durga) en Tihar (ook wel Diwali) festivals.
Het 15 daagse Dasain festival is het belangrijkste Hindoe-festival van het jaar. In het hele land ligt het openbare leven minstens een week lang plat. Hele families komen bij elkaar om Durga, de moedergodin, te aanbidden. Dit zal o.a. gepaard gaan met het offeren van dieren en vooral ook veel feestgedruis. Een aantal kinderen uit het kinderhuis zal ook naar hun familie gaan. Het zal voor ons dus aan de ene kant rustiger worden, want we hebben minder kinderen in de klas, maar aan de andere kant hebben ze geen school en zijn ze dus de hele dag in het huis. We zullen waarschijnlijk wel extra heengaan om andere activiteiten met ze te doen.
V.w.b. de commercie gaat het, net als in Nederland met bijv. kerst, gepaard met overal speciale Dashain/Tihar-aanbiedingen en personeelsfeestjes. We zijn benieuwd naar de festivals zelf en de daarmee gepaard gaande rituelen en festiviteiten.
Computerlessen
De eerste dagen van onze werkweek (die voor ons dus op dinsdag begint) werden al enigszins routinematig: meerdere Nepalese lessen, computerlessen en natuurlijk het werk voor BeOnTop.
De computerlessen voor de kinderen beginnen nu echt soepel te lopen en in plaats van een focus op het zorgen dat iedereen de juiste programmatuur heeft en dat de pc’s blijven werken, kunnen we nu meer aandacht besteden aan het begeleiden van de kinderen bij de opdrachten zelf. Ze hebben over het algemeen vrij veel moeite met het uitvoeren van de Engelstalige opdrachten. Die bestaan voornamelijk uit woordspelletjes en rekenen, waarbij ze meestal een paar jaar onder niveau werken. Soms ben je dus meer rekenles en/of Engelse les aan het geven dan echt les in omgaan met computers. De meer gevorderden concentreren zich op typen in een typprogramma of gewoon in Word. We beginnen enigszins door de beschikbare programma’s heen te raken, dus moeten we iets nieuws gaan verzinnen voor ze. Hierbij denken wij in eerste instantie aan het echt leren omgaan met Windows, Word en Excel.
Mohan kwijt
Vrijdag was een van de kinderen, Mohan, zoekgeraakt op weg naar school. Hij was zijn schooltas vergeten en de begeleider was teruggegaan om die te halen. Bij terugkomst op de school was Mohan verdwenen. Er werd een zoekactie op touw gezet. Uiteindelijk bleek hij zich op de school achter het openstaande hek te hebben verscholen, omdat hij bang was dat hij op zijn kop zou krijgen, omdat hij zijn tas was vergeten.
Borrel van consulaat
’s Avonds hadden we in een duur hotel een borrel van de Nederlandse ambassadeur uit Delhi. Hij is daar nu een jaar in functie. De Nederlandse consul in Nepal valt onder hem. Om de personeelswisseling te vieren werd dus pas een jaar later een officiële borrel gegeven. René was daarvoor met zijn partner(s) uitnodigd en die partners waren wij. Op deze gezellige borrel met vele lekkere Nepalese hapjes waren vnl. mensen van (Nederlandse) ontwikkelingsorganisaties, vrijwilligers en mensen van andere ambassades of consulaten. Na deze borrel prakten we onszelf met 10 man in 2 Suzuki Alto taxietjes en reden terug naar het centrum. Onderweg werden we bij een militaire controlepost aangehouden door een aangeschoten soldaat. We mochten niet verder rijden voordat we allen hadden bevestigd dat Nepal een erg mooi land is en we een foto van deze stoere man bij “ons” knopendoosje hadden gemaakt.
Terug in het centrum gingen we met zijn allen door naar een groot openluchtfeest in het restaurant “1905” waar nagenoeg alle bezoekers Nepalese jonge(n)lui waren. Met de nadruk op jongen, want circa 80% van de feestgangers was van het mannelijk geslacht. De grotendeels vrouwelijke vrijwilligers hadden dus qua aandacht niets te klagen.
Ondanks onze voor Nederlandse begrippen vroege aftocht van dit feest, hadden we het zaterdagochtend aardig zwaar en ook het begin van de computerlessen met alle lawaaimakende pc’s en 10 drukke kindertjes om je heen was even lastig. Maar met al die vrolijke gezichtjes in de buurt is dat snel weer verdwenen.
Kind te koop: 11 euro !
Zondag eerst lekker uitgeslapen en onder het “genot” van een krantje ontbeten. In de Kathmandu Post lazen we een bericht over een Nepalese vader die uit pure armoede en wanhoop zijn dochter voor het luttele bedrag van Rs 1000,- (=Euro 11,-) had verkocht. Nb. ook voor Nepalese begrippen is dit erg weinig (Het BNP is circa Euro 0,75 per persoon per dag). Voor de geïnteresseerden hebben we dit bericht toegevoegd.
Chobhar
’s Middags hebben we een fietstocht gemaakt naar Chobhar. Volgens de legende kwam de bodhisattva Manjushri vaak bidden bij het eiland (nu de heuvel bij Swayambhunath) in het meer dat nu de Kathmandu vallei is. Manjushri heeft hier met zijn machtige zwaard een doorgang in de bergen gemaakt, opdat het meer kon leeglopen en de vallei ontstond. De heuvels van Chobhar worden bij de Chobhar kloof inderdaad spectaculair in tweeën gesplitst en de omgeving is heerlijk om even bij te komen van de drukte in Kathmandu. Vanaf het dorpje Chobhar (flinke klim omhoog) heb je weer een prachtig uitzicht over de vallei en over enkele weken als de wolken die voor de Himalaya hangen eindelijk zijn weggetrokken dus ook op de prachtige witte bergketen boven Kathmandu. Ook naar deze plaats moeten we dus nog een keer terug.
Vlakbij Chobhar is ook een cementfabriek en langs de weg van Kathmandu naar Dakshinkali vind je vele tientallen armoedige “hutjes” waaronder vnl. vrouwen, maar ook enkele mannen en kinderen, grote stenen in kleine stukjes aan het hakken zijn, zodat ze later beter bij de bouw gebruikt kunnen worden. Een bizar gezicht. Een beetje machine zal waarschijnlijk binnen een uur produceren wat al die mensen bij elkaar in een dag of misschien wel een week produceren.
Nagarjun
Maandag zijn we naar het Nagarjun natuurreservaat ten noorden van Kathmandu gefietst. Hier verlaat je echt alle normale wegen en vind je nauwelijks mensen meer. Hoewel deze tocht niet helemaal bracht wat we hadden gehoopt (bijna alleen maar omhoog op slechte wegen, bloedzuigers etc.), was het toch heerlijk om een tijdje in volledige rust, schaduw en frisse, enigszins koele lucht te fietsen. Toen we op de terugweg even langs een drukke weg stopten om iets fris te drinken en gewoon even een tijdje naar hetgeen voorbij trok zaten te kijken, namen we ons meteen voor om volgende week weer een aantal dorpjes aan te doen. Naar het dagelijkse leven in Nepal kun je echt uren (zo niet dagen of weken) met plezier en/of verbazing blijven kijken.
