Daman
28 januari – 5 februari: Naar Daman
Blouuuggghhhh, ghghaaakh, sspuuuuth. De ranzige geluiden komen uit alle richtingen en worden gevolgd door een zure lucht, zoals de donker op de bliksem volgt. In een micro (minibus) zijn we op weg naar Daman. Zelf zijn we ook niet zo’n fan van dit fenomeen. De kleine busjes dansen niet alleen van voor naar achteren en van links naar rechts, maar ook nog behoorlijk op en neer. Bij zo’n rit op de eindeloze “winding roads” vol met gaten, vallen de meeste kermis/pretparkattracties in het niet. Helaas was er geen gewone bus meer te krijgen en zat er niets anders op dan ons in zo’n kotsmachine als vee naar Daman te laten vervoeren. Het is iedere keer weer apart om te zien hoe het enthousiasme van de Nepalese reisgenoten (meestal vol van hun zeldzame uitje) bij het indraaien van de eerste bochten in de heuvels al getemperd wordt: de gezichtjes trekken wit weg en de eerste kotszakjes worden uitgedeeld. Mocht je in Nepal eens langs dit soort wegen wandelen, ga dan niet de milieu-freak uithangen en de kleine zwarte plastic zakjes opruimen, want de kans is groot dat je voortdurend in zakken kots graait.
Bij de eerste de beste checkpost gooit de bijrijder de roldeur van de micro zo hard dicht, dat ie ook niet meer open kan. Door het raam klimt ie naar binnen, de politie staat er bij, kijkt er naar en doet niets.
Vanaf Naubise begint het kermisgeweld pas echt. Hier draait het minibusje de Tribhuvan Highway naar Birgunj op. Een enorme bochtige bergweg en waarschijnlijk één van de rustigste “highways” ter wereld. Alhoewel de rust van deze dag en de komende dagen ook veroorzaakt kan worden door de nog steeds voortdurende onlusten en curfews in onder andere Birgunj.
Als we onze reukorgaan uitschakelen om ons af te sluiten voor de kotslucht en de zweetlucht van de zeldzaam dikke Nepalees naast ons, die zich neuzenschijnlijk zeker een week niet gewassen heeft, kunnen we ons richten op de mooie omgeving en de schitterende bergzichten. In Kathmandu en het dal bij Naubise is het al weken heiig, maar als we eenmaal de heuvels in rijden, stijgen we al snel boven de bewolking uit en komt de beroemde Himalaya range weer in zicht. Dit is precies waarom Daman zo bekend is. Vanuit Daman heb je bij helder weer namelijk uitzicht op een bergrange van zo’n 400 kilometer breedte met vele pieken van meer dan 6, 7 of 8 kilometer hoogte.
Daman zelf blijkt niet meer te zijn dan een zevental accommodaties voor toeristen en grofweg even zoveel huizen. We nemen intrek in het Daman Mountain Resort, wat wel een hele overdreven naam is voor een oord met wat tentjes en hutjes met kamers die meer aan een gevangenis doen denken dan aan een hotel. Maar dit is op het vele malen duurdere en echte Everest Panorama resort na, de beste accommodatie. Bovendien bevindt zich op het terrein een uitkijktoren met het beloofde schitterende Himalaya panorama.
De bergen zijn hier weliswaar wat verder dan bij andere bekende uitzichtpunten in Nepal (zoals bijv Nagarkot en Dhulikel), maar dat wordt gecompenseerd door de uitgestrektheid van het uitzicht en de uitstekende telescoop waardoor je zelfs nog redelijk zicht hebt op de meer dan 180 km naar het oosten gelegen Mount Everest.
zonsondergang en diner
Nadat we wat gewandeld hebben in de omgeving genieten vanaf de uitkijktoren van de zonsondergang. Een schitterend gezicht hoe door wat lichte bewolking in het westen en de langzaam zakkende zon telkens weer andere pieken door de zacht-rode zon werden belicht en hoe langzaam dit rode licht van oost naar west uitdoofde.
Na dit schouwspel wat het tijd voor het diner in deze uitkijktoren, die enigszins vervallen dan wel nooit goed geconstrueerd is. De vloer is dusdanig scheef dat de dal (linzensoep) van de dal bhat direct het bord weer afloopt. Snel overschakelen in de oer-Hollandse dijkenbouwersmodus voorkomt dat onze hele maaltijd het bord en tafel afdruipt.
Na deze arbeid en de maaltijd, klimmen we in het donker nog even naar de top van de uitkijktoren en genieten van de mooie lichte gloed die de maan op de besneeuwde bergen werpt. Daarna kruipen we al vroeg onder de wol, want op deze hoogte is het behoorlijk koud en buiten is er ook niet veel te doen.
Wandeling naar Shree Rikheshwar Mahadev tempel
De volgende ochtend zijn we dus al supervroeg wakker, wat ons in staat stelt om van de prachtige zonsopgang te genieten. Na het ontbijt liepen we naar een klein boedhistisch tempeltje (gompa) en de nabij gelegen Shree Rikheshwar Mahadev tempel. Tot onze verbazing is het op deze afgelegen plek buitengewoon druk. Een grote groep (circa 50) mensen uit Namche Bazar (de toegangspoort tot het trekkinggebied rond Mount Everest) heeft 2 maanden vakantie om de koude maanden in lagere en warmere delen van het land door te brengen en de grote hoeveelheid geld die ze in het afgelopen seizoen hebben verdiend weer te spenderen aan allerlei uitjes in eigen land.
Zij houden een uitgebreide puja bij de plek waar ooit de beroemde Guru Rimpoche (Padmasambhava) zou hebben gemediteerd. En ze zijn erg verrast om op deze plek westerse toeristen te ontmoeten en betrekken ons in hun ceremonies. Dat geeft het geheel wel een leuke sfeer, als deze Nepalezen er niet waren geweest hadden we niet meer dan wat klein beeldjes en een steen met een scheur gezien.
We krijgen koek, snoep en bier van ze en op het einde van de puja offeren we samen tsampa en smeert een vrouw ook nog wat tsampa op onze kin en schouders (rechts bij de mannen, links bij de vrouwen).
Als de enorme groep verdwenen is, blijkt er ook nog een klein groepje Tibetanen te zijn, die uit Zhangmu een dorpje net over de grens in Tibet komen. Ook zij tonen zich verheugd een paar bleekgezichten te zien en we krijgen weer de nodige consumpties. Behalve drinkwater (wat hier ook rijkelijk uit de bergen vloeit) hadden wij helaas niets bij ons om te delen.
Everest Panorama Resort
Na dit leuke uitje begaven we ons naar het Everest Panorama Resort, een behoorlijk vervallen resort waar kennelijk sinds de bouw tien jaar geleden nooit meer iets aan onderhoud is gedaan. Maar het uitzicht daar is waarschijnlijk nog mooier dan van “onze” view tower, helaas was het deze middag lichtelijk bewolkt zodat een deel van de bergen “verlegen” achter deze waterdampen verscholen bleef.
Verlaten Tribhuvan Highway
De volgende ochtend wilden we vroeg naar het dorpje Shikharkot nabij Palung vertrekken, een plaatsje in het dal tussen Daman en Naubise waar je prachtige wandelingen schijnt te kunnen maken, oa door dorpjes die nog nauwelijks buitenlandse bezoekers krijgen. We zijn al wat later (uur of 10) en de rust op de Tribhuvan Highway is bizar. Tot tegen twaalven komen slechts 2 motorrijders, 1 privé voertuig en 1 propvolle minibus voorbij. Pas daarna verschijnt een, eveneens propvolle, gewone bus. Arno moet met de tassen op het dak plaatsnemen, Suus kan nog net beneden in de bus geprakt worden. Als we in Palung aankomen, blijkt het enige “hotel” in de vallei nog primitiever dan die in Daman. Aangezien er toch al niet al te veel tijd meer is voor een lange wandeling en het weer ook niet zo meezit, besluiten we maar door te rijden naar Kathmandu en Palung een andere keer een bezoekje te brengen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er blijken aardig wat mensen staan te wachten terwijl er dus amper voertuigen voorbij komen. Een engels-sprekende local en de lokale politieagent bieden uitkomst en loodsen ons regelrecht het eerstvolgende minibusje in.
Onrust in Nepal
Terug in Kathmandu blijken de onlusten in het zuiden nog steeds voort te duren, inmiddels zijn er al circa 20 doden gevallen en de grote steden (oa Birgunj, Biratnagar, Janakpur) hebben voortdurend met rellen, bandha’s en straatverboden te maken. India heeft zijn veiligheidstroepen aan de grens al versterkt en haar burgers afgeraden naar de grensstreek te reizen. Toeristen hebben problemen om over land Kathmandu te bereiken en zo langzamerhand begint brandstof in Kathmandu schaars te worden, waardoor benzine gerantsoeneerd wordt en er lange wachtrijen bij de benzinestations ontstaan en de hoeveelheid verkeer in de straten langzaam begint af te nemen.
Alleen de door veiligheidsdiensten bewaakte tankstations zijn nog open, soms zijn er zelfs straten in de omgeving afgezet. Toen we vanmiddag langs zo een reden, stond er een rij van minimaal 1,5 kilometer aan auto’s voor en nog eens vele honderden motoren. We hoorden van wachttijden oplopend tot circa 10 uur. En dat voor max 5 liter benzine voor een auto en max 2 liter voor een motor, aangezien er dus gerantsoeneerd wordt. Een ramp dus ook weer voor de duizenden taxichauffeurs, die heel veel tijd kwijt zijn om maar een klein beetje benzine te krijgen en lang niet genoeg ritjes kunnen maken om de huur van hun auto te betalen.
Prijzen van diverse levensmiddelen zijn ook enorm omhoog geschoten.
Zeker als er dan ook nog een stroomstoring is (tegenwoordig minimaal 3 uur per dag) ontstaat er een aangename rust in de toeristenwijk Thamel. Er schalt geen muziek meer uit de vele cd/dvd-winkels en restaurants en in de vele winkels waar t-shirts op verzoek van tekst en/of afbeeldingen worden voorzien, komen de naaimachines tot stilstand.
Buiten de berichten over de onlusten trokken o.a. de volgende artikeltjes onze aandacht:
– een 35 jarige Nepalese vrouw die het gepresteerd heeft om al 15 kinderen ter wereld te brengen waarvan de oudste al 20 is (zie “Women gets 15th child“)
– een buitengewoon intelligent onderzoek van het district administration office in Kathmandu dat heeft uitgevonden dat de belangrijkste reden dat Nepalezen met westerlingen willen trouwen is om een “ticket naar het westen” te krijgen. Dit “nieuws” haalt zelfs de voorpagina van de Kathmandu Post. Zie marriages between Nepalis and foreigners
– een artikel die melding maakt dat het Curriculim Development Center het onderwijssysteem drastisch wil veranderen. Een van de maatregelen is om de huidige slagingsgrens te verhogen van de huidige, schrik niet, 32 van de 100 vragen, naar een nog altijd magere 40 van de 100 vragen. Af en toe schiet de opmerking van een lachend meisje vol zelfspot uit Hile (Oost Nepal) nog wel eens door ons hoofd: “We Nepalis don’t have brains, no?” Soms zou je het bijna gaan geloven, maar het probleem is dus eerder dat de hersenen wellicht onvoldoende getriggerd worden tot (zelfstandig) nadenken. Zie “drastic change in school system“
Daar het al maanden niet geregend heeft, is de vloeistof die nog door de heilige Vishnamati (=rivier in het noorden en westen van Kathmandu), stroomt gereduceerd tot rioolwater dat in hogere delen en ten noorden van de stad geloosd wordt. Het zou grappig zijn als je een seconde geur via internet zou kunnen verspreiden, maar stel je een combinatie van een flinke gierput, een loods vol met gebroken rottende eieren en een vrachtschip vol rottend visafval voor en je komt waarschijnlijk enigszins in de buurt van de geur die uit dit open riool komt. We nemen aan dat de mensen die in de hutjes langs deze rivier wonen, een defect in hun reukorgaan moeten hebben, anders zou de geur alleen mogelijk al dodelijk zijn.
